Περιγραφή
Ο μπαμπάς είπε
Πριν λίγο καιρό έπαθα ένα μικρό έμφραγμα. Όταν μπήκα στο νοσοκομείο δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα πολύ. Φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ την γυναίκα που λατρεύω. Δεν θα έβλεπα ποτέ τις κόρες μου νυφούλες.
Φαίνεται ο Θεός με λυπήθηκε, όπως με είδε να κλαίω στην ακρούλα του κρεββατιού και μου έκανε τη χάρη να με αφήσει να δω τους γαμπρούς μου.
Εχθές ο Ερρίκος έκανε πρόταση γάμου στην Ελίνα και αυτή δέχτηκε!
Όλοι χειροκρότησαν και φώναξαν «Να ζήσετε! Να είστε ευτυχισμένοι! Πάντα μαζί.»
Ο Αργύρης συνεχίζει και λέει:
– Σήμερα η Άννα Μαρία έκανε πρόταση αρραβώνων στον Άρη και εκείνος δέχτηκε!.
Όλοι βάλανε τα γέλια. Χειροκρότησαν δυνατά και φώναξαν τις ευχές τους.
Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν και γέλασε η μία στην άλλη, με τα μάτια τους να γυαλίζουνε από συγκίνηση και ευτυχία.
Ο μπαμπάς συνεχίζει και λέει:
Τόσα χρόνια στην αίθουσα εκδηλώσεων, φιλοξενούμε ζευγάρια και οικογένειες για αρραβώνες και γάμους. Αυτό που μου μένει σαν θεατής, είναι οι κουβέντες του τύπου «δεν είχα καμία όρεξη να έρθω, αλλά δεν γίνεται, πρώτη μου ξαδέρφη είναι» ή «Πω πω, κοίτα τι φοράει αυτή.»
Και στο τέλος της βραδιάς, ένα ζευγάρι που αντί να λάμπει από ευτυχία να λένε: «Δόξα τω Θεώ που τελείωσε. Άντε να βγάλω τα τακούνια και τα τσιμπιδάκια που τρυπάνε το κεφάλι και πάμε να κοιμηθούμε γιατί είμαι ερείπιο.»
Δεν θέλω σήμερα, ούτε συγγενείς, ούτε τακούνια, ούτε τσιμπιδάκια, ούτε κούραση και άγχος, για να είναι όλα τέλεια.
Ήθελα να αρραβωνιαστούν τα κορίτσια μου έτσι όπως είναι κάθε μέρα. Με το μόνο στολίδι, αυτό το υπέροχο φωτεινό χαμόγελο! Με ανθρώπους γύρω τους, που τις αγαπάνε αληθινά και που χαίρονται πραγματικά με τις χάρες τους!
Η ΑΣΠΑΣΙΑ
Αυτήν τη γυναίκα, την έχω αγαπήσει πολύ. Ήρθε μόνο για μία μέρα. Καθόταν στον καναπέ και κοίταγε όλα τα κορίτσια που δουλεύουν εδώ. Κάποια στιγμή πέρασα από δίπλα της και είπε:«Άνιμαλ;» Γύρισα ξαφνιασμένη και με ρώτησε: «Άνιμαλ δεν λέγονται αυτά τα μαξιλάρια με σχέδιο τίγρης και ζέβρα;» Εγώ χαμογέλασα είπα ναι και έκατσα κοντά της. Μιλάγαμε πολλές, ώρες και κάποια στιγμή μου είπε:
«Μου θυμίζεις πολύ την κόρη μου, που την έχω χάσει πριν από πολλά χρόνια, μου επιτρέπεις να σε πάρω μία αγκαλιά;»
Εγώ δέχτηκα και ήταν πιο ουσιαστική αγκαλιά της ζωής μου. Άρχισε να κλαίει, να τρέμει, μου ψιθύριζε: «συγγνώμη κόρη μου, συγγνώμη.» Εγώ την έσφιξα στην αγκαλιά μου και της χάιδευα την πλάτη.
Αισθάνθηκα κάτι πολύ περίεργο, δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, ένιωσα ότι μέσα από τα χέρια μου πέρναγε μία ενέργεια και απομακρυνόταν, λες και έφευγαν από πάνω της, πόνος, τύψεις, φόβος.
Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά όταν μετά από αρκετή ώρα σταματήσαμε την αγκαλιά, την κοίταξα στα μάτια και μου φάνηκε πολύ πιο νέα από πριν!
Μάλλον της έκανε κάτι και είχε τύψεις και επειδή της έμοιαζα, μου ζήτησε συγγνώμη και έβγαλε το βάρος από μέσα της και ελευθερώθηκε.
Μετά καθίσαμε κοντά στο τζάκι και όλο το βράδυ μιλάγαμε, δεν κοιμηθήκαμε καθόλου.
Με ρώταγε, να μάθει για εμένα, αλλά όχι από περιέργεια, αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον.
Με άγγιζε και αισθανόμουν σα να με αγγίζει η μαμά μου.
Αυτό με έκανε πολύ ευάλωτη, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ανοίχτηκα και της είπα τα πάντα. Ακόμα και για το ατύχημα των γονιών μου.
Με ρώτησε πώς έγινε και της είπα ότι ένα παλικάρι έπεσε πάνω τους. Με ρώτησε αν μισώ τον οδηγό. Εγώ της είπα: «Καθόλου, δεν έριξα ποτέ ευθύνες σε κανέναν. Λάθος ώρα, λάθος μέρος, το παλικάρι δεν το έκανε επίτηδες, ούτε ήθελε να σκοτώσει ούτε να σκοτωθεί», το όνομα της είναι…
Ο Άρης την διέκοψε και είπε:
– Το όνομά της είναι Ασπασία και είναι η μητέρα μου.
Η Άννα Μαρία έκρυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της και άρχισε να κλαίει. Ο Άρης την πήρε αγκαλιά και της είπε:
– Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτά που της είπες, όντως έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω της. Εγώ ήμουν στην Αγγλία. Δεν μου το είπε ποτέ. Τώρα το έμαθα, αλλά κατάλαβα διαφορά στη φωνή της. Όταν ήρθα για τα Χριστούγεννα, την είδα σα να είχε ψηλώσει και της είπα:
– Τί έγινε ρε μάνα ψήλωσες;
– Ψήλωσα γιε μου, έφυγε η πίεση που μου έσπρωχνε τους ώμους. Ζήτησα συγχώρεση και με συγχώρησε!
– Άντε πάλι με τη θρησκεία, της είπα και εκείνη χαμογέλασε.
