Περιγραφή
ΕΙΔΥΛΛΙΟ Νρ.17
(«Του Βάκχου») 14-11-2017 Έργο 31 αρ. 42
Πομπές νυμφαϊκές και σατύριες
Στα βακχικά ιντερλούδια
Ποιμενικών Μουσών, με ενέπνευσαν,
Και είδα τα του Μαρσύα πρόκαιρα
Στον θάνατό του,
Και το της ερωμένης του λαμέντο,
Φυλλίδας.
ΦΥΛΛΙΣ: Που κλαίω σε, Μαρσύα,
Που καταριέμαι την κρίση του Πανός!
ΠΑΝ: Μην, νύμφα, εμένα ψέγεις!
ΦΥΛΛΙΣ: Να τιναχτούν τα μάτια σου
Και να σε δηώσουν Σειληνοί!
ΠΑΝ: Μην τον πατέρα μου φονιά θέλεις, Σειληνό!
ΒΑΚΧΟΣ: Και φέρω τις αβρότερες βοσκές μου,
Τις απολλώνια αδερφικές μου Μούσες
Με τον διθύραμβο να κρούσουν, κι οι υλακές
Να καταστούν: όχι περίλυπες. –
Και θετικά γαληνικές!
ΦΥΛΛΙΣ: Η χλωρασιά του εξοχικού σου αρχαϊσμού
Ω, Βάκχε! Στον Μαρσύα σου, ο Πάνας του: ο προδίδων!
ΒΑΚΧΟΣ: Κατευναστής αν ήρθα εγώ, κι οι αδέρφιες σε μένα Μούσες,
Φέρω, απολλώνια, το ηλιόφως! Τέτοιος υπήρξα, τέτοιος υπάρχω!
Άσε, εμπιστεύσου με, τον Βάκχο!
Παίρνω τον Πάνα, νύμφη, να βοσκήσεις
Και την κατσίκα του φροντίσεις!
Δώσε έλεος, και διθυραμβικά
Σχώρνα, ελέησε. – Τυπικά!
(Αφού και σένα εγώ άρχω!)
ΧΟΡΟΣ ΜΟΥΣΩΝ: Να! Ο Απόλλων φτάνει – εμπρός!
Αυτός ας είν’ του ελέους ο βοηθός!
Κι έτσι, που γίδα γίνεται ως αμνός,
Και τ’ αγριοκάτσικο: δαμάλι!
