Περιγραφή
Ω! Δερμιτσιάνη ξεκουστή,
της Δρόπολης καμάρι,
στέκεις περήφανη, πιστή
και άσβηστο φανάρι!
Κοντά σου, μάνα, σαν βρεθώ
μου χαίρετ’ η ψυχή μου
και σαν ευχή απ’ τον Θεό
μου σμίγει κι’ η ζωή μου!
Σε χαίρεται όποιος σε δει
τόσο προοδευμένη…
Η νεολαία προσπαθεί
να σ’ έχει στολισμένη!
Πόσο σε θέλω, σ’ εκτιμώ
χωριό, γενέτειρά μου!
Εδώ ν’ αφήσ’ επιθυμώ
στερνά τα κόκαλά μου!