Περιγραφή
[…] Ο Viollet-le-Duc είναι πραγματικά ένας από τους ελάχιστους φιλέλληνες, έστω κι αν δεν τα κατάφερε νά ‘ρθει ποτέ του στη χώρα μας: μόνο μέχρι τη Σικελία πήγε, κι όσα γράφει για την ελληνική αρχιτεκτονική βασίζονται σε μελέτες που έκανε επί τόπου στη Μεγάλη Ελλάδα. Τα όσα είπε κι έγραψε για την ελληνική αρχιτεκτονική, τον Παρθενώνα, το Ερεχθείο, τις ελληνικές πόλεις και τα ελληνικά μνημεία γενικά, είναι όχι μόνο από τα κολακευτικότερα λόγια που έχουν γραφτεί για τους αρχαίους συμπατριώτες μας, το πνεύμα και τις τέχνες τους, αλλά είναι ίσως από τα κολακευτικότερα λόγια που έχουν γραφτεί και που βασίζονται σε λογική αιτιολόγηση και κριτική σκέψη, όχι ποιητικό ρομαντισμό των περιηγητών και αρχαιολατρών φιλελλήνων. Δεν πρόκειται για πολιτικές ή διπλωματικές ωραιότητες, αλλά για πολιτισμένο λόγο, τεχνικά και λογικά τεκμηριωμένο. […]
Από τα κείμενα που αποφάσισα να μεταφράσω, θα διαφανεί πιστεύω η διαχρονική εκτίμηση που τρέφει για την Ελλάδα ο Γάλλος αρχιτέκτονας. Γι’ αυτόν, δύο ήταν οι μεγάλες περίοδοι της αρχιτεκτονικής, της αρχαίας Ελλάδας και του Μεσαίωνα του δωδέκατου και δέκατου τρίτου αιώνα. Κι οι δύο πολιτισμοί, για διαφορετικούς λόγους, που θα μας τους αναλύσει διεξοδικά, αποτελούν παράδειγμα σωστής αρχιτεκτονικής σκέψης, και από τους οποίους, δυστυχώς, οι Αγγλοσάξονες φίλοι μας, κατάφεραν να απαλείψουν την Ελλάδα, προς όφελος της Ρώμης και του Μεσαίωνα, που ασφαλώς μια και βρίσκονταν κοντύτερα στις δικές τους ρίζες τους βόλευε μια χαρά. Είναι λοιπόν καιρός πιστεύω να ξεσκονίσουμε τους τόμους, να διαβάσουμε τα πρωτότυπα γαλλικά ή αγγλικά κείμενα, και αν αυτό δεν είναι δυνατό, να εντρυφήσoυμε με προσοχή στις παρακάτω μεταφράσεις. Συνιστούν ένα σώμα, που θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε ο Viollet-le-Duc και η ελληνική αρχιτεκτονική, όπως εξάλλου θα μπορούσαμε να ονομάσουμε και το παρόν βιβλίο. Αν όμως θέλετε να δείτε περισσότερα για τον αρχιτέκτονά μας, ξαναγυρίστε στα παρακάτω.
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
