Εν χώρω τεχνήεσσα

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και κριτικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1952. Τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1970 και παράλληλα σπούδασε μουσική και ιστορία της μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Σπούδασε σύγχρονη φιλολογία και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Αιξ-αν-Προβάνς, κοινωνιολογία της τέχνης και σημαντική των αναπαραστατικών συστημάτων στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Ανώτατο δίπλωμα κοινωνικών επιστημών με τον J. Cassou, το 1976. Μεταπτυχιακό στην ιστορία και θεωρία της τέχνης με τους L. Marin, H. Damish και G. Genette, το 1980. Παρακολούθησε συστηματικά το διδακτορικό σεμινάριο φιλοσοφίας και αισθητικής του L. Marin από το 1980 έως το 1985. Από το 1986 μέχρι το 1991 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Γενεύης· από το 1986 μέχρι το 1993 στη Μεταπτυχιακή Σχολή του Εθνικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, "Le Magazin", της Γκρενόμπλ· από το 1992 μέχρι το 1996 εκλέχτηκε ομότιμος καθηγητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης και διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ως καθηγητής στο Μεταπτυχιακό της Rijksacademie van Beeldende Kunsten, στο Άμστερνταμ, και ως έκτακτος καθηγητής στη Hochschulle fur Kunst und Gestaltung της Βέρνης. Από το 2002 διδάσκει ιστορία της τέχνης και μουσειολογία στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Έχει διατελέσει: διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης και Πολιτισμού και Πάρκου Γλυπτικής, Domaine de Kerguehennec στη Βρετάνη, Γαλλία από το 1992-1999. Συν-διευθυντής της Documenta IX του Κάσσελ, 1992. Κομισάριος του Γαλλικού Περιπτέρου στη 48η Μπιενάλε της Βενετίας, 1999. Σύμβουλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Ανωτάτων Διπλωμάτων Καλών Τεχνών του Ομοσπονδιακού Συνεδρίου Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελβετίας. Επιμελητής και οργανωτής πολυάριθμων εκθέσεων σε Μουσεία και Κέντρα Τέχνης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Μαυροβούνιο και τις Η.Π.Α. Εκλέχτηκε Γενικός Επιθεωρητής Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας το 1999, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 2000. Έχει διατελέσει σύμβουλος και σύνεδρο μέλος της Εθνικής Συλλογής Σύγχρονης Τέχνης της Γαλλίας, από το 1993 μέχρι το 2000, των περιφερειακών συλλογών της Καμπανίας και Αρδεννών, από το 1997 μέχρι το 2000, του Βορρά και Καλαί, από το 1984 μέχρι το 1990. Διατέλεσε σύνεδρο μέλος της επιτροπής διεθνούς πολιτιστικής πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1993 μέχρι το 1999. Από το 1987 μέχρι το 1989 συμμετείχε ως μέλος της Επιτροπής Εκθέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας. Συντονιστής Προγράμματος του Ελληνικού Μήνα στο Λονδίνο, 1975-1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης. Βοηθός του Τ. Σπητέρη από το 1973 μέχρι το 1979, για τη συγγραφή του τρίτομου "Τρεις αιώνες νεοελληνικής τέχνης (1660-1967)". Κριτικός τέχνης, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά. Δημοσίευσε βιβλία, καταλόγους, δοκίμια και μελέτες πάνω στη σύγχρονη τέχνη, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την άρτε πόβερα, την τοιχογραφία, το χώρο, την αναπαράσταση, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τον ήχο, την ιστορία της τέχνης, τη μεθοδολογία, την ιστορία των θεσμών, την κριτική της τέχνης, και σημαντικό αριθμό μονογραφιών πάνω σε σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετάσχει, διευθύνει και οργανώσει συνέδρια σε πολυάριθμα μουσεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Ευρώπη και την Αμερική.

Γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και κατοικεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται ως αρχαιολόγος στην ΙΣΤ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Ανέσκαψε στη Φιλυριά Κιλκίς, στη Ιερισσό και τη Μένδη Χαλκιδικής, στην Πέλλα, στην Αραβησσό, σε ανασκαφές της πόλης της Θεσσαλονίκης, στα Βρασνά, την Αρέθουσα, την Απολλωνία και την Ασπροβάλτα του νομού Θεσσαλονίκης. Κύρια έργα της θεωρούνται η ανασκαφική έρευνα στην ελληνιστική πόλη των Πετρών Φλώρινας και η διαμόρφωση και η ανάδειξη της Αρχαίας Αγοράς Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε με ανακοινώσεις σε διεθνή, πανελλήνια και τοπικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει 56 μελέτες και άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά σχετικά με κεραμική, μεταλλοτεχνία, γλυπτική, νομισματική και επιγραφική της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής. Αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής ήταν οι "Μακεδονικοί βωμοί" των αυτοκρατορικών χρόνων της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας. Συμμετείχε σε οργανώσεις εκθέσεων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και συνεδρίων. Από το 1987 υποστηρίζει γραμματειακά την ετήσια συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη και επιμελείται την έκδοση των πρακτικών της· παράλληλα και με άλλες επιμέλειες αρχαιολογικών εκδόσεων. Έχει κάνει 25 περίπου διαλέξεις σχετικές με το αντικείμενό της για το ευρύ κοινό, καθώς και επιμορφωτικές ομιλίες στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης. Για την προσφορά της στην επιστήμη της βραβεύτηκε το 1998 από τη Societes des Encouragement au Progres της Γαλλικής Ακαδημίας. Έχει συγγράψει σενάρια αρχαιολογικών ντοκυμαντέρ για την ΕΤ3, ενώ από το Μάρτιο του 1998 έχει εβδομαδιαία εκπομπή για την αρχαιολογία στον 9.58FM. Επί διετία αρθρογραφούσε σε επιφυλλίδες των εφημερίδων "Θεσσαλονίκη" και "Αγγελιοφόρος της Κυριακής". Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη θεωρία και την πράξη του θεάτρου.

Η Μαίρη Ανανιάδου-Τζημοπούλου είναι ομότιμη καθηγήτρια, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Πολυτεχνική Σχολή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε από το 1974 Αρχιτεκτονική Τοπίου, Σχεδιασμό Υπαίθριων Χώρων. Είναι Δρ. Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, Αρχιτέκτων Τοπίου Ecole Nationale Superieure du Paysage, Versailles, Αρχιτέκτων Τοπίου DPLG και Γεωπόνος ΑΠΘ. Εκατόν ογδόντα είναι περίπου τα δημοσιεύματά της σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, βιβλία, πρακτικά συνεδρίων και καταλόγους εκθέσεων. Μελέτες και έργα της σχεδιασμού τοπίου και αστικών χώρων τιμήθηκαν με βραβεία σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς. Μεταξύ αυτών: Αγία Βαρβάρα, Δράμα / Στρατόπεδο Κόδρα, Θεσσαλονίκη, Β΄ Βραβείο / Κήποι του Πασά, Θεσσαλονίκη, Α΄ Βραβείο / Μέσα γειτονιά Λεμεσού, Κύπρος, Α΄ Βραβείο / Τελλόγλειο, Θεσσαλονίκη / Άγιος Κοσμάς, Αθήνα / Αστικός Ιστός, Βέροια / Άξονας Αγία Σοφία, Θεσσαλονίκη, Β΄ Βραβείο / Εγνατία Οδός, Αλεξανδρούπολη - Κήποι / Φράγμα, Αγία Βαρβάρα, Αλιάκμονας ποταμός.

Ο Απόστολος Φωκίων Βέττας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι αρχιτέκτων-σκηνογράφος, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1981 έχει συνεργαστεί με θεατρικούς οργανισμούς και επιχορηγούμενα σχήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σκηνογραφίες του έχουν παρουσιαστεί στα φεστιβάλ Επιδαύρου, Αθηνών, Δημητρίων κ.ά., από τις σκηνές του Εθνικού θεάτρου, του Κ.Θ.Β.Ε, της Λυρικής Σκηνής, των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας, Βόλου, Καβάλας, Καλαμάτας, Λάρισας και Πάτρας, από το Θέατρο Τέχνης, την Πειραματική Σκηνή Τέχνης Θεσσαλονίκης, θιάσους της περιφέρειας και ιδιωτικούς θιάσους της Αθήνας. Για το έργο του απέσπασε αρκετές διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Έχει τιμηθεί από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου και το Θεατρικό Μουσείο με το Βραβείο Πάνου Αραβαντινού για το σκηνογραφικό-ενδυματολογικό του έργο κατά τη διετία 2002-2004.

Ο Άγγελος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία (1956) στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές το 1964 στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ/Μπραϊσγκάου και το 1965, έπειτα από επιτυχή διαγωνισμό, διορίστηκε στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε αρχικά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας υπό την καθοδήγηση του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου και αργότερα ως επιμελητής στις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αχαΐας και Αρκαδίας-Λακωνίας. Το 1969, με υποτροφία της Alexander von Humboldt Stiftung, άρχισε τη μελέτη της διδακτορικής του διατριβής στο Πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, την οποία και ολοκλήρωσε το 1972. Κατά το διάστημα 1972-1973 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Από το 1973 έως και το 2014, για 41 χρόνια, διηύθηνε το Μουσείο Μπενάκη, τη ριζική ανάπλαση του οποίου ανέλαβε και ολοκλήρωσε τον Ιούνιο του 2000. Για την οργάνωση των νέων εκθεσιακών χώρων έτυχε διεθνούς αναγνωρίσεως και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1992 εξελέγη καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1998 έως το 2003 διετέλεσε διευθυντής προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών στο ίδιο Τμήμα. Το 2005 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο ως ομότιμος. Άρθρα και εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε πολλές ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις. Έφυγε από τη ζωή στις 24 Απριλίου 2018, σε ηλικία 81 ετών.

Η Κατερίνα Κοσκινά είναι Ιστορικός Τέχνης - Μουσειολόγος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Γεννήθηκε στην Kέρκυρα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Eθνικό Kαποδιστριακό Πανεπιστήμιο Aθηνών και Iστορία Tέχνης, Aρχαιολογία, Eλληνική Λογοτεχνία και Φιλοσοφία της Tέχνης στη Σορβόννη στο Παρίσι. Σπούδασε επίσης Μουσειολογία στη Σχολή του Λούβρου. Είναι Διδάκτωρ της ιστορίας της τέχνης. Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως Ειδικός Σύμβουλος στο Eυρωπαϊκό Πολιτιστικό Kέντρο Δελφών. Έχει επιμεληθεί πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τέχνης και διετέλεσε Εθνική Επίτροπος της 23ης Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1996 και της 51ης Μπιενάλε της Βενετίας το 2005. Έχει επίσης συγγράψει κείμενα σε βιβλία και καταλόγους εκθέσεων, καθώς και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά τέχνης. Eίναι μέλος του ICOM και της AICA Hellas. Από το 2000 έως το 2004 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Σύμβουλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων / Αθήνα 2004 Α.Ε.. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Αισθητικής Πλαισίωσης της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. από το 1998 και Επιμελητής της Συλλογής Έργων Tέχνης της Alpha Bank από το 1992. Aνέλαβε καθήκοντα Προέδρου Δ.Σ. του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης τον Δεκέμβριο του 2008.

Ο Αναστάσιος Μ. Κωτσιόπουλος είναι καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. και, από το 2008, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Σπούδασε στο Α.Π.Θ. (δίπλωμα αρχιτέκτονα, διδακτορικό δίπλωμα και υφηγεσία) και στο University of Edinburgh (Ph.D.). Έχει πολυετή επιστημονική και συγγραφική δραστηριότητα στον χώρο της θεωρίας της αρχιτεκτονικής, με γνωστότερο βιβλίο του το "Κριτική της Αρχιτεκτονικής Θεωρίας", ενώ έχει και εκτεταμένο αρχιτεκτονικό έργο. Κτίριά του έχουν διακριθεί, με σημαντικότερη διάκριση το βραβείο Αρχιτεκτονικής 2000 του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής, και έχουν επανειλημμένως δημοσιευθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως πρόσφατα στους παγκόσμιους άτλαντες "The Phaidon World Atlas of Architecture" και "The Phaidon Atlas of 21st Century World Architecture".

Ο Γιώργος Λαζόγκας, ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ, γεννήθηκε το 1945 στην Λάρισα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. (1963-1970) και ζωγραφική στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Έχει λάβει μέρος σε πάνω από τριάντα ομαδικές εκθέσεις από το 1970. Έχει πραγματοποιήσει σειρά ατομικών εκθέσεων, με πρώτη στη γκαλερί Ζήτα-Μι στη Θεσσαλονίκη το 1975. Μέχρι το 1999 υπήρξε καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. και στο διάστημα 2008-2012 στην ΑΣΚΤ Αθήνας. Το 2008 δημιούργησε μια μόνιμη εικαστική εγκατάσταση για το σταθμό "Ελαιώνας" του Μετρό της Αθήνας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. (φωτογραφία: Γιώργος Πούπης)

Ο Πέτρος Μαρτινίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1946, με σπουδές αρχιτεκτονικής, ψυχολογίας, θεωρίας κειμένων, ιστορίας και φιλοσοφίας των επιστημών, δίδαξε στην Πολυτεχνική Σχολή για 35 χρόνια και εξακολουθεί να διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα άλλων σχολών. Έχει γράψει πολλά άρθρα και βιβλία σχετικά με τα επιστημονικά του πεδία και 10 αστυνομικά μυθιστορήματα τα τελευταία 20 χρόνια. Πρώτο του βιβλίο τα δοκίμια "Συνηγορία της παραλογοτεχνίας" (1982), "Οι λέξεις στην αρχιτεκτονική και την επιστημονική σκέψη" (1990), "Κόμικς, τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης" (1990), "Η υψηλή τέχνη της απελπισίας: γύρω από τον Ισοβίτη του Αρκά" (1992), "Μεσιτείες του ορατού: ζητήματα θεωρίας της κριτικής στην αρχιτεκτονική και την τέχνη" (1997) και "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση" (1999). Η έντονη παρουσία του στο αστυνομικό μυθιστόρημα ξεκινά με την τετραλογία "Κατά συρροήν" (1998), "Σε περίπτωση πυρκαϊάς" (1999), "Παιχνίδια μνήμης" (2001) και "Δεύτερη φορά νεκρός" (2002). Ακολούθησε η τριλογία "Μοιραίοι αντίκατοπτρισμοί" (2003), "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" (2005) και "Ο Θεός φυλάει τους άθεους" (2006). Το 2007 κυκλοφόρησε το κείμενο του "Πώς πάνε στον "παράδεισο" του Αρκά. "Ανατρέχοντας στην ιστορία του γέλιου" και το 2011 το βιβλίο "Κριτική και ευαισθησία". "Η εξέλιξη του κριτικού στοχασμού για την τέχνη". Το 2000 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών θεάτρου για το έργο του "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση". Έλαβε μέρος, με διηγήματα του, και στους τρεις πρώτους τόμους των Ελληνικών εγκλημάτων (2007, 2008 και 2009). (φωτογραφία: Κώστας Μητρόπουλος)

Ο Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης (1929-2016) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Γυμνασιακές σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Προπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου. Μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της πρώην Δυτικής Γερμανίας με υποτροφία της Humboldt-Stiftung. Διδάκτωρ και εντεταλμένος υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έως το 1967. Απολύεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τη στρατιωτική χούντα. Επανέρχεται και παραμένει καθηγητής της ίδιας Σχολής από το 1975 έως το 1996. Επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας και Κύπρου και των ΗΠΑ. Από το 1994 έως το 2001 πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, στη Θεσσαλονίκη, και στη συνέχεια συντονιστής του προγράμματος "Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση", που εκπονήθηκε από το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας. Έγραψε βιβλία, μονογραφίες, και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, που, ενμέρει ή εν όλω, και μετέφρασε. Για τον ίδιο προείχε η μετάφραση της "Οδύσσειας", η πρώτη που συντελέστηκε. Συγχρόνως μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για μείζοντες νεοέλληνες ποιητές και πεζογράφους (Σολωμό, Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκη, Πατρίκιο, Σαχτούρη, Σινόπουλο, Χειμωνά, κ.ά.), επιμένοντας σε εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

Ο Χρόνης Μπότσογλου γεννήθηκε το 1941 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και την Ecole Superieure des Beaux-Arts στο Παρίσι. Το 1989 εκλέχτηκε καθηγητής ζωγραφικής στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας. Εκτός από τη ζωγραφική, έχει ασχοληθεί με τη χαρακτική και τη γλυπτική. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από είκοσι ατομικές εκθέσεις των έργων του και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από πενήντα ομαδικές στις σημαντικότερες πόλεις της Ελλάδας. Επίσης, έργα του έχουν εκτεθεί στη Γαλλία, στη Βραζιλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στο Βέλγιο, στη Σουηδία, στην Ιρλανδία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Κύπρο, στην Ισπανία, στο Ισραήλ. Από το 1964 συμμετέχει σε διάφορες καλλιτεχνικές και πολιτικές ομάδες, ως συμπλήρωμα της καλλιτεχνικής δράσης. Παράλληλα, έχει γράψει κείμενα για την τέχνη σε περιοδικά και εφημερίδες, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε δύο βιβλία: "Ημερολόγια ταξίδια", εκδόσεις Γαβριηλίδη, 1994, "Ψευτοδοκίμια", εκδόσεις Καστανιώτη, 2000 και "Το χρώμα της σπουδής" (εκδόσεις Πατάκη, 2005).. Επίσης, έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Σπουδή στο μαύρο" εκδόσεις Περίτεχνον, 1998. Από το 1968 έχει το σπίτι του στο Πετρί της Λέσβου, όπου και περνά όλα του τα καλοκαίρια.

Ο Αργύρης Πετρονώτης γεννήθηκε το 1924 στην Τρίπολη. ΄Ελαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Για ανταμοιβή του εξορίστηκε στο κολαστήριο της Μακρονήσου και βασανίστηκε. Σπούδασε και πήρε δίπλωμα Αρχιτέκτονα-Μηχανικού Ε.Μ.Π. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ και του απενεμήθη πτυχίο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος. Μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και τελείωσε εκεί ως αριστούχος Διδάκτωρ Μηχανικός (Dr. Ingenieur) στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Εργάστηκε ως επαγγελματίας Αρχιτέκτων και ως συνερευνητής σε ανασκαφές. Υπηρέτησε στο έργο προετοιμασίας αναστήλωσης του Ναού Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες Αρκαδίας. Δίδαξε Ιστορία Αρχιτεκτονικής στην Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θεσσαλονίκης (παράλληλα Αρχιτεκτονική Μορφολογία στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών αμισθί) ως Αναπληρωτής Καθηγητής. Δεν κρίθηκε άξιος προαγωγής στη βαθμίδα Καθηγητού. Έλαβε μέρος σε τοπικά, εθνικά και διεθνή Συνέδρια. Μέλος Επιστημονικών Εταιριών/Ινστιτούτων. Δημοσίευσε εργασίες σχετικές με την ειδίκευσή του. Μελέτησε και κατασκευάζει με οικογενειακές δαπάνες Μνημείο των 603 Πεσόντων Αρκάδων το ΄40. Συνεργάζεται σε κοινοφελή έργα και επιστημονικές έρευνες. Και διδάσκοντας ακόμα, διδάσκεται και ενίοτε αναθεωρεί.

Η Αλέκα Καραδήμου - Γερόλυμπου σπούδασε αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και πολεοδομία στο Παρίσι, όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια σε αρχιτεκτονικά γραφεία. Από το 1976 διδάσκει αστικό σχεδιασμό και ιστορία της πολεοδομίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται με το σχεδιασμό και την ιστορική έρευνα και έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες για την πολεοδομική ιστορία των οικισμών στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έχει συνεργαστεί σε μελέτες για τη Θεσσαλονίκη και συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις και πρωτοβουλίες πολιτών για τη βελτίωση του χώρου της πόλης.