Περιγραφή
Ο λόγος του άμβωνος οφείλει αναντίρρητα να είναι πάντοτε διδακτικός, οικοδομητικός, ηθικοπλαστικός και μυσταγωγικός στο μέγα Μυστήριο του Λόγου του Θεού, του Λόγου της Ζωής. Τάδε λέγει Κύριος!… και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!… Τούτο, ασφαλώς, δεν σημαίνει καθόλου ότι υποχρεούται να είναι πάντοτε στεγνός, ξηρός σαν παξιμάδι και αιχμηρός ως ξυρός!…Ο κουρασμένος σύγχρονος άνθρωπος, ο πιστός που έχει βαρεθή την επίμονη ηθικολογία, τα ατέλειωτα πρέπει και δεν επιτρέπεται, ο καλλιεργημένος θύραθεν στη μαστοριά του λόγου, ο διψασμένος για λίγη ποιητική και ζωγραφική δροσιά, του αρέσει ν’ ακούη κάποτε από το στόμα του ιεροκήρυκος ηδυσμένο λόγο, πλουμισμένο, ευάκουστο, τερψίθυμο, αναψυκτικό! Όχι φιγουρατζήδικο, ούτε κνήθοντα την ακοήν, άλλα απλώς μαστορικό, όμορφο! Το ήξεραν καλά αυτό οι θεοκήρυκες Άγιοι Πατέρες, γι’ αυτό και παράλληλα με τους συνήθεις διδακτικούς, μας άφησαν κι όμορφους πανηγυρικούς λόγους, σωστά καλλιτεχνικά αριστουργήματα ρητορικής, που μας τέρπουν, μας ξεκουράζουν, μας δροσίζουν και γλυκαίνουν την πίκρα της καθημερινής πεζότητος. Κάπως απ’ Εκείνους δασκαλεύτηκα κι ετόλμησα μερικές φορές κάπως να τους μιμηθώ, από μακρυά, βέβαια, και τρέχοντας πίσω τους ξεγλωσσισμένος! Παρουσιάζονται στις σελίδες που ακολουθούν τρεις τέτοιες ταπεινές μου προσπάθειες. […]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Περιέχονται οι λόγοι:
– Λόγος πανηγυρικός εκφωνηθείς κατά την Θείαν Λειτουργίαν της Εορτής του Δεκαπενταυγούστου (15-8-2009)
– Λόγος πανηγυρικός εκφωνηθείς κατά την Θείαν Λειτουργίαν του Αγίου Μηνά (11-11-2009)
– Λόγος πανηγυρικός εκφωνηθείς κατά την Θείαν Λειτουργίαν του Αγίου Νικολάου (6-12-2006)
