Η γραφομηχανούλα. Nietzsche ex Machina

Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ. Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα. Έργα του η "Γέννηση της τραγωδίας" (1872), οι "Παράκαιροι στοχασμοί" (1873-1876), το "Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο" (1878-1879), η "Χαραυγή" (1881), η "Χαρούμενη γνώση" (1882), το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886), η "Γενεαλογία της ηθικής" (1887), το "Λυκόφως των ειδώλων" (1888), ο "Αντίχριστος" (1888), το "Ίδε ο άνθρωπος" (1888) και η ανολοκλήρωτη "Θέληση για δύναμη" (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" (1883-1885). Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών, αφού πέρασε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας χαμένα τα λογικά του.

Ο Siegfried Kracauer (1889-1966) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς και θεωρητικούς του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη, όπου εργάστηκε από το 1920 ως το 1933 ως συγγραφέας και δημοσιογράφος, αφού προηγουμένως είχε αναγορευθεί διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία εγκατέλειψε τη Γερμανία και το 1941 μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Αφού δούλεψε μερικά χρόνια στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε το 1947 μια συναρπαστική μελέτη με τίτλο "Από τον Καλιγκάρι στον Χίτλερ", στην οποία εξετάζει τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και την ψυχολογική ατμόσφαιρα που κατέληξαν στην άνοδο του Χίτλερ, όπως καθρεφτίζοναι στον γερμανικό κινηματογράφο του μεσοπολέμου. Το 1960, ενώ εργαζόταν ως μέλος του Τμήματος Εφαρμοσμένης Κοινωνιολογικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, δημοσίευσε το δεύτερο σημαντικό έργο του, "Θεωρία του κινηματογράφου", ένα περιεκτικό έργο κινηματογραφικής θεωρίας, σύμφωνα με το οποίο αποστολή του κινηματογράφου είναι η "απελευθέρωση της φυσικής πραγματικότητας".