Η προοπτική του εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα

Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός διευθυντής στο 10BE. Αποφοίτησε από το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1978 και απέκτησε Master και Διδακτορικό (MPhil 1980, DPhiL 1982) από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1981 έως το 1985 ως Research Fellow και Lecturer στο Κολλέγιο St. Catherine' s και ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Ενεργειακών Σπουδών. Την περίοδο 1986-1989 εργάστηκε ως ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών σε θέματα Δημοσίων Επιχειρήσεων και Εισοδηματικής Πολιτικής και στη συνέχεια της Τραπέζης της Ελλάδος (1989-1994) σε θέματα νομισματικής πολιτικής. Ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών από το 1994 έως τον Ιούλιο του 2000 και συμμετείχε στο σχεδιασμό της μακροοικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής εκπροσωπώντας το Υπουργείο στη Νομισματική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμμετείχε την ίδια περίοδο στις διαβουλεύσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ και είχε την ευθύνη για τις ετήσιες διαβουλεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ΟΟΣΑ. Από το 1994 έως το 1997 ήταν Αντιπρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου ενώ από το 1998 έως τον Ιούλιο του 2000 ήταν μέλος του Δ.Σ. του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Από τον Ιούλιο του 2000 μέχρι τον Μάρτιο του 2004 ήταν Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Από το 2005 έως το 2008 ήταν Διευθύνων Σύμβουλος στην ΚΑΠΠΑ Χρηματιστηριακή, ενώ από το 2005 είναι μέλος του συμβουλίου των επιτρόπων της Γενναδείου Βιβλιοθήκης. Σήμερα είναι Γενικός Διευθυντής στο ΙΟΒΕ.

Ο Γιάννης Βούλγαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Είναι ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών, ερευνητής στο Ινστιτούτο Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, έχει δημοσιεύσει μεταξύ άλλων: "Ο δύσκολος εκσυγχρονισμός: πολιτικές στρατηγικές και κοινωνικό κράτος στη σύγχρονη Ιταλία", Εξάντας (1990)· "Η επόμενη ημέρα: μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού" (επιμ.), Παρατηρητής (1992)· "Φιλελευθερισμός, συντηρητισμός, κοινωνικό κράτος 1973-1990", Θεμέλιο (1994)· "Καπιταλισμός και δημοκρατία: η επάνοδος του παλαιού προβλήματος", Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης (1997)· "L' Italia del Centro-sinistra", εκδόσεις Carocci (1998)· "Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης 1974-1990: σταθερή δημοκρατία σημαδεμένη από τη μεταπολεμική ιστορία", Θεμέλιο (2001)· "Η πρόκληση της ηγεμονίας", Πόλις (2003)· "Η Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση στην παγκοσμιοποίηση", Πόλις (2008)· "Στα μονοπάτια του Αντόνιο Γκράμσι: Πολιτική και πολιτισμός από το έθνος-κράτος στην παγκοσμιοποίηση" (επιμ.), Θεμέλιο (2010)· "Η μοιραία πενταετία: Η πολιτική της αδράνειας 2004-2009", Πόλις, 2011. Επίσης έχει δημοσιεύσει δοκίμια και άρθρα που επικεντρώνονται στα ζητήματα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, του κράτους και της κοινωνίας πολιτών, της παγκοσμιοποίησης και της σύγχρονης πολιτικής ανάλυσης. Επίσης, έχει δημοσιεύσει δοκίμια και άρθρα που επικεντρώνονται στα ζητήματα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, του κράτους και της κοινωνίας πολιτών, της παγκοσμιοποίησης και της σύγχρονης πολιτικής ανάλυσης. Έχει διευθύνει τα "Ενθέματα" της "Κυριακάτικης Αυγής" και έχει συνεργαστεί με την "Καθημερινή".

Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, στις ΗΠΑ, και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (1969) και διδακτορική διατριβή (1972) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Το 1993 εξελέγη καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Νεοελληνικών Μελετών στις ΗΠΑ, από το 1985 έως το 1988, διευθυντής και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), από το 1995 έως το 1998, και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης από το 1992 έως το 1998. Την περίοδο 1998-2003 εξελέγη ο πρώτος Συνήγορος του Πολίτη στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, την 1η Απριλίου 2003 εξελέγη Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο δεύτερος από την ίδρυση του θεσμού, μετά τον Φινλανδό Γιάκομπ Σέντερμαν (1995-2003). Επανεξελέγη για πενταετή θητεία, τον Ιανουάριο του 2005, και για άλλα τέσσερα χρόνια, τον Ιανουάριο του 2010.

Ο Αντώνης Λιάκος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Είναι ιστορικός, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στα 1969-1973 φυλακίστηκε από τη Δικτατορία. Πτυχιούχος στα 1977, συνέχισε με υποτροφία του ΙΚΥ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, διδακτορική διατριβή στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία στο ΑΠΘ, 1984. Δίδαξε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ μεταξύ 1981-1990. Το 1988-1989 ήταν Honorary Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Το 1995 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και στο Πανεπιστήμιο του Sydney στην Αυστραλία. Το 1996-1997 ήταν Visiting Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ΗΠΑ. Το 2001 ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι και το 2003 στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Διετέλεσε καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το ερευνητικό και συγγραφικό έργο του αφορά την νεώτερη και σύγχρονη ιστορία, ειδικότερα την ιστορία της συγκρότησης των εθνικών κρατών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, την κοινωνική ιστορία και την ιστορία της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία (το ένα στα ιταλικά) και μελέτες δημοσιευμένες σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και ειδικούς τόμους. Έχει διατελέσει μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους, της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας, και άλλων πρωτοβουλιών οργάνωσης της ιστορικής έρευνας. Διηύθυνε εκδοτικές σειρές Ιστορίας στις εκδόσεις "Γνώση", "Θεμέλιο" και τώρα "Νεφέλη", και αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Το Βήμα". Οι πρώτες δημοσιευμένες εργασίες του ήταν: "Οι φιλελεύθεροι στην επανάσταση του 1862: Ο πολιτικός σύλλογος "Ρήγας Φεραίος"" (1980), "Η διάθλαση των επαναστατικών ιδεών στον ελληνικό χώρο 1830-1850" (1983), "Οι δυνατότητες πρόσληψης του μαρξισμού στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα" (1984), "Η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης (Φεντερασιόν) και η Σοσιαλιστική Νεολαία: Τα καταστατικά τους" (1985).

Ο Δημήτρης Β. Παπούλιας γεννήθηκε το 1939 στο Ψάρι Τρικολώνων Αρκαδίας. Είναι ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει βιβλία και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ξένα επιστημονικά περιοδικά. Ασχολήθηκε επί μακρόν με θέματα επιχειρησιακής έρευνας, management και οργάνωσης του δημόσιου τομέα. Εργάστηκε ως σύμβουλος στο υπουργείο Γεωργίας και διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, υποδιοικητής της ΕΤΒΑ και πρόεδρος των Δ.Σ του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και της Chipita Α.Ε. Την περίοδο 1991-2001 ήταν πρόεδρος του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ). Υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Στα φοιτητικά του χρόνια στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ήταν στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ και εγκατέλειψε τη χώρα λόγω της δικτατορίας το 1968. Έζησε στη Ρώμη και στην Οξφόρδη, όπου σπούδασε και εργάστηκε στα εκεί πανεπιστήμια.