Περιγραφή
Ω θάλασσα που την αυγή διαβαίνεις κανηφόρα
σα γιορτινή πομπή
και μ’ όλες σου τις θέαινες ξαναγεννιέσαι τώρα
σε γρήγορη αστραπή:
Αστάρτη με κατάμαυρο το στέμμα των κεράτων
κι ολόγυμνο κορμί,
π’ ορθή στην πλώρη διαπερνάς το μένος των κυμάτων
μ’ ακράτητην ορμή –
καλοπροαίρετη Ίσιδα, που σώζεις τα καράβια
στου πόντου τη βοή,
Τανίτ, που η Τύρος πάντοτε σε προσκυνά μ’ ευλάβεια
και βράδυ και πρωί –
Κυβέλη, Δίκτυννα, Άσχερα και Καλυψώ και Ρέα
κι αέναη Τηθύς,
κι ατέρμονη επικράτεια του μυστικού Νηρέα
σ’ ωκεανούς βαθείς –
