Περιγραφή
Το μόνο καλό που ‘χω στη ζωή είναι οι φίλοι. Κατά τ’ άλλα… είμαι φτωχός, δεν έχω σπίτι, δεν έχω οικογένεια, η μάνα μου πέθανε, έχω φάει πολύ ξύλο, έχω περάσει πείνα, δεν πάω σχολείο κι όταν βρέχει δεν έχω πού να πάω. Και η ζωή των άλλων παιδιών που ζουν στο δρόμο, νομίζω ότι είναι το ίδιο άσχημη.
Φαφά, 11 χρονών.
Το βιβλίο της ιστορικού Yara Dulce Bandeira de Ataide, που στηρίζεται σε προφορικές μαρτυρίες από τη ζωή των παιδιών του δρόμου στο Σαλβαντόρ, διερευνά συστηματικά μια ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, αυτή των εγκαταλελειμμένων ανήλικων παιδιών που ζουν χωρίς αγάπη, χωρίς οικογενειακή προστασία και χωρίς ασφάλεια στους δρόμους των πόλεων, ως επαγγελματίες της ανέχειας. Η καθημερινή ζωή και ο σπαρακτικός λόγος αυτών των παιδιών, που είναι θύματα της βίας και της διπλής απόρριψης -από την οικογένεια και την κοινωνία-, προσεγγίζεται και αναδεικνύεται ως μια δυναμική παράμετρος της τρέχουσας ιστορικής πραγματικότητας, στην οποία η παρουσία τους εγγράφεται ως παρέκκλιση.
