Η Θάλεια Γεωργά γεννήθηκε πριν 3000 χρόνια, όπως συνηθίζει να λέει, στην Αθήνα που πάντα λατρεύει. Από γονείς Μικρασιάτες Καπαδόκες πρόσφυγες του ΄22. Τελείωσε τις καλόγριες «Saint Joseph» και περηφανευόταν καθώς ήταν πάντοτε υπό τη σκέπη γνωστών καθηγητών που έσταξαν στην ψυχή της το νόημα της στωικότητας, της ελευθερίας και της αισιοδοξίας. Το πιο σπουδαίο δημιούργημα η οικογένειά της. Ο σύζυγος, η κόρη, ο γαμπρός και τα δύο ενήλικα εγγόνια της. Το 2002 ιδρύει τον Δωδεκανησιακό Σύλλογο Αυτοάνοσων Νοσημάτων Αρθρίτιδας & Λύκου «ΘΑΛΕΙΑ», με σκοπό την ενημέρωση και την υποστήριξη όχι μόνο ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα αλλά και υγιών ατόμων, με σεβασμό στο ιατρικό απόρρητο... του κάθε μέλους. Η Θάλεια Γεωργά, επαγγελματίας ασθενής, όπως συνηθίζει να αποκαλείται, από το 1973, βρίσκεται ανάμεσα στη σφιχτή αγκαλιά σχεδόν όλων των αυτοάνοσων νοσημάτων και όχι μόνο… με Συστηματικό Ερυθυματώδη Λύκο, στην πιο περίπλοκη μορφή του. Χρόνος και συγγραφικής γέννησης το 2002 για την ίδια, καθώς «πιέστηκε» από τον φίλο της Γιάννη Ε. Διακογιάννη, πολιτικό συντάκτη, μακρινό συγγενή και ασυγχώρητο Συμιακό, να εκδώσει το πρώτο της οδοιπορικό, χωρίς καμία επιμέλεια… Ο «φίλος» μου κι εγώ από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο γεμάτο εμπειρίες ζωής. Βιογραφία ρεαλιστική, επώδυνη μα και αισιόδοξη συνάμα, επηρεασμένη από τα προσωπικά της βιώματα. Το έτος 2012, μια παιδική, αποκριάτικη φωτογραφία της και ένα χαϊδευτικό όνομα ξεσήκωσαν τη φαντασία της, πυροδότησαν τις μνήμες της και κύλησαν τα δάκρυα της ψυχής της στο λευκό χαρτί. Κάπως έτσι, κυκλοφορεί η «Τζιτζικλού» από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Η αγάπη της για τη ζωή και τις στιγμές της, την οδήγησε το έτος 2019 στη συγγραφή της «Μπλε Σεβρολέτ». Μια επίκαιρη ιστορία για τη μετανάστευση, τη νοσταλγία, την μοναξιά και την ελπίδα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ. Σύνθημα ζωής για εκείνη μια φράση: Χαμογελάμε και συνεχίζουμε να προχωράμε.
