Περιγραφή
ΜΕ ΛΕΝΕ… ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Αφηγήσεις για αντικείμενα που σμίγουν με μνήμες μιας αγαπημένης εποχής που πέρασε. Πελότα, κυπρί, πατητήρι, ανέμη, σόμπα κ.α.
Η Μπελεκούκια σε τούτη τη συλλογή ιστοριών μοιάζει να κάνει διατριβή για εφήβους που χάνονται στην εποχή που ζούνε και, αλίμονο, αγνοούν αντικείμενα μιας άλλης εποχής που αν τους τα αναφέρεις διατυπώνουν την άγνοιά τους με σαρκασμό.
Μέσα από τις αφηγήσεις τους συστήνονται και δηλώνουν τη χρησιμότητά τους. Περιγράφουν τις σκέψεις τους για τη λαίλαπα της ανοικοδόμησης που κατέστρεψε το περιβάλλον ή εκείνη των επιστημονικών εφευρέσεων που τα έβαλε στο περιθώριο, για να γίνει η ζωή ευκολότερη.
Λόγος πεζός με λυρικά στοιχεία όπου αποκαλύπτεται η ποιήτρια Μπελεκούκια.
Κική Σεγδίτσα, Δημοσιογράφος – Λογοτέχνης
Διάβασα τα πεζογραφήματά σου. Πρόσεχε, δεν δάκρυσα, έκλαψα, με μετέφερες στο σπίτι της γιαγιάς μου, Παναγιώτας. Δεν άφησες τίποτα. Όλα τα ξεσήκωσες απ’ το σπίτι της γιαγιάς μου. Εκεί που ‘βρισκα καταφύγιο. Η γιαγιά στην ανέμη κι εγώ να της ζητώ τυρί απ’ το πιθάρι. Εμείς δεν είχαμε κατσίκα. Η μαμά ήταν μοδίστρα, έτρεχε για τυρί στο καλυβάκι που είχαν και το πατητήρι, κι εγώ εύρισκα την ευκαιρία να γυρίζω την ανέμη, να γεμίζω μασούρια για τον αργαλειό. Τελειώνω, χρειάζομαι χαρτομάντηλο. Πόσο σ’ αγαπώ!
Παναγιώτα Ζαλώνη, Ποιήτρια – Δοκιμιογράφος
