Περιγραφή
Μια από τις πιο ευφυείς και λεπταίσθητες μαρτυρίες καλλιτεχνικού αυτοστοχασμού.
(Suddeutsche Zeitung)
O Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ είναι φαινόμενο, δήλωσε ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ το 1954, όταν γνώρισε τον νεαρό μουσικό. Στα πέντε του χρόνια ο Μπάρενμποϊμ πρωτόπαιξε πιάνο, στα επτά έδωσε την πρώτη του συναυλία και στα έντεκα έλαβε μέρος σε μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας. Μέσα από την αφήγησή του βλέπουμε πώς αυτό το παιδί-θαύμα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους καλύτερους πιανίστες και διευθυντές ορχήστρας στον κόσμο, με εμφανίσεις και συνεργασίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μέχρι τη Νότια Αμερική, την Άπω Ανατολή και την Αυστραλία. Οι σκέψεις του για το νόημα της μουσικής και της δημιουργίας, την παραγωγή του ήχου (τέμπο, ισορροπία, δυναμική) και τη σημασία της ζωντανής εκτέλεσης και ακρόασης καθιστούν αυτό το βιβλίο ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για κάθε μουσικό και φιλόμουσο. Ιδιαίτερα γοητευτικές είναι οι διηγήσεις του για άλλους μουσικούς, ενώ με τρόπο συναρπαστικό, ιδίως για τους φίλους της όπερας, παρουσιάζεται μεσ’ από τα μάτια του το ανέβασμα των έργων του Βάγκνερ στο Μπάυροϊτ και άλλες σκηνές (υπήρξε μάλιστα ο πρώτος αρχιμουσικός που τόλμησε να παίξει Βάγκνερ στο Ισραήλ).
Από αυτή την κατεξοχήν μουσική αυτοπροσωπογραφία δεν λείπει ωστόσο η σταθερή έγνοια του Μπάρενμποϊμ για το μέλλον των αραβοϊσραηλινών σχέσεων και την αλληλοκατανόηση των δύο λαών. Σφοδρός επικριτής της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη, ξεκίνησε, μαζί με τον παλαιστίνιο συγγραφέα και φίλο του Έντουαρντ Σαΐντ, ένα γόνιμο διάλογο μαζί με έμπρακτες πρωτοβουλίες, όπως η συνεργασία νέων ισραηλινών και αράβων μουσικών στο εργαστήρι West Eastern Divan.
