Περιγραφή
Το παρόν βιβλίο επιχειρεί να συγκροτήσει μια μέθοδο ανάγνωσης του αρχιτεκτονικού χώρου και των μορφών κατοίκησης, η οποία να βασίζεται σε λογοτεχνικά κείμενα για την Αθήνα στο τέλος του 19ου αιώνα. Κυρίως μελετήθηκαν οι συγγραφείς: Γρηγόριος Ξενόπουλος, Νικόλαος Σπανδωνής, Ιωάννης Κονδυλάκης, Εμμανουήλ Ροΐδης, Γεράσιμος Βώκος, Μιχαήλ Μητσάκης και Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Πως αυτοί οι λογοτέχνες αποδίδουν τον αστικό χώρο;
Σε ποια Αθήνα αναφέρονται;
Σε ποια σημεία η λογοτεχνική Αθήνα διασταυρώνεται με την πραγματική;
Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, χρησιμοποιήθηκε μια θεωρία βασισμένη στις αναλύσεις του Philippe Hamon. Σύμφωνα με αυτήν, ο λογοτέχνης του 19ου αιώνα αντλεί στοιχεία από την πραγματικότητα (τέχνασμα της αληθοφάνειας), τα οποία όμως μεταπλάθει, ανάλογα με τις ιδεολογικές του αντιλήψεις, τις βιωματικές του εμπειρίες και τον τρόπο γραφής του. Έτσι, ο κάθε συγγραφέας αποδίδει διαφορετικά τον αστικό χώρο.
Η Αθήνα του 19ου αιώνα παρουσιάζεται μέσα από ένα σύνολο διαφορετικών αφηγήσεων, σαν να πρόκειται για πολλές πόλεις.
Πώς μπορούν να ταξινομηθούν οι διαφορετικές αποδόσεις του αστικού χώρου; Πρόκειται για αναπαραστάσεις της πραγματικότητας, για ιδεολογικές προβολές των λογοτεχνών;
