Περιγραφή
Ο τόμος περιλαμβάνει μια συνομιλία του Γιώργου Χατζημιχάλη με την επιμελήτρια Κατερίνα Κοσκινά, και τα κείμενα: Daniel Marzona: Νοσοκομείο, Σάββας Μιχαήλ: Collegium Nosocomium.
Η Μπιενάλε Βενετίας, στην οποία η Ελλάδα συμμετέχει σχεδόν ανελλιπώς από το 1934, αποτελεί αναμφισβήτητα μία κορυφαία διεθνή εικαστική συνάντηση, η οποία προσφέρει μία εξαιρετική ευκαιρία συνεύρεσης και διαλόγου μεταξύ των καλλιτεχνών της διεθνούς πολιτιστικής κοινότητας.
Στη φετινή 51η Μπιενάλε η χώρα μας παρουσιάζει, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Κατερίνας Κοσκινά, το έργο Νοσοκομείο του Γιώργου Χατζημιχάλη. Πρόκειται για μία εγκατάσταση μεικτής τεχνικής, που έχει επινοηθεί σαν ένας χώρος από τον οποίο απουσιάζουν τα μικρά και ασήμαντα της ζωής, ένας χώρος που παραπέμπει στην τέχνη ως θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου. Το Νοσοκομείο αποτελεί το κατεξοχήν πεδίο όπου λαμβάνει χώρα η διαμάχη μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Γνωστός για την ωριμότητα και το εύρος των αναζητήσεών του στον χώρο της ζωγραφικής, ο Γιώργος Χατζημιχάλης δημιουργεί έργα με έντονα κοινωνικό χαρακτήρα, τα οποία συστηματικά ερευνούν τη σχέση της τέχνης με τη συλλογική μνήμη και συνείδηση. […]
(από τον πρόλογο του Πέτρου Τατούλη, Υφυπουργού Πολιτισμού)
– […] Κινείσαι, δηλαδή, μεταξύ παραδοσιακής ζωγραφικής και εννοιολογικής τέχνης, χρησιμοποιώντας όμως κυρίως μη ζωγραφικά μέσα.
– Αυτό κάνω τα τελευταία είκοσι χρόνια. Αλλά τη ζωγραφική τη χρησιμοποιώ πάντα καταρχάς ως εμπειρία και ως ταυτότητα. Τη ζωγραφική τη χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως. Η ζωγραφική είναι η κυρίως δουλειά μου. Ζωγράφος είμαι και ζωγραφικά έργα φτιάχνω. Σαν ζωγράφος φωτογραφίζω, κινηματογραφώ ή κάνω ένα μικρό γλυπτό. Και σαν ζωγράφος σχεδιάζω.
Χρησιμοποιώ στοιχεία από την εννοιολογική τέχνη, η οποία έιναι ένα κίνημα-τομή στην ιστορία της τέχνης, αλλά δεν είμαι ένας εννοιολογικός καλλιτέχνης.
Το Νοσοκομείο είναι έργο ενός ζωγράφου. Ένα μεγάλων διαστάσεων ζωγραφικό έργο, Η Κάτοψη του Κτιρίου, που αποτελεί και τη δεύτερη ενότητα του Νοσοκομείου, πρωταγωνιστεί και μαζί με τις υπόλοιπες ενότητες ολοκληρώνει τις εικόνες που εγώ χρειάζομαι να δημιουργήσω για να καταλάβουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα δουν το έργο, αυτό που θέλω να διηγηθώ. […]
Εγώ δουλεύω ως εξής: Έχω μια ιδέα, ένα θέμα, μια λέξη, ένα κείμενο ή μια ιστορία. Οι τρόποι που αρχικά διαχειρίζομαι το θέμα μου είναι πάρα πολύ πολύπλοκοι και δαιδαλώδεις. Έτσι, σκέφτομαι με μια δόση μονομανίας το έργο που θέλω να κάνω και σημειώνοντας, γράφοντας και συζητώντας σιγά σιγά το απλουστεύω, βγάζω ό,τι είναι περιττό έως ότου φτάσω σε ένα, κατά τη γνώμη μου, μίνιμουμ πληροφορίας, όσο πιο ουσιαστικής και εικονικά πυκνής γίνεται. Ό,τι φεύγει δεν πετιέται σ’ ένα καλάθι αχρήστων. Όλα μένουν σαν ιδέες, σαν σκέψεις και σαν αντικείμενα και όλα αρχειοθετούνται στα αρχεία του Εργαστηρίου. […]
(από τη συνομιλία του Γιώργου Χατζημιχάλη με την Κατερίνα Κοσκινά)
