Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος

Τάσος Αθανασιάδης (1913-2006). Ο Τάσος Αθανασιάδης γεννήθηκε στο Σαλιχλί της Μικράς Ασίας, γιος του επιχειρηματία Μιχαήλ Αθανασιάδη, που πέθανε όταν ο συγγραφέας ήταν ακόμη παιδί, και της Ανθής Παναγιωτοπούλου. Είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές. Μετά την καταστροφή του 1922 η μητέρα με τα τέσσερα παιδιά της εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου ο Τάσος σπούδασε νομικά, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως δικηγόρος και ζει ως σήμερα. Παντρεύτηκε τη φιλόλογο Μαρία Δημητροπούλου. Διετέλεσε διευθυντής γραμματείας, δραματολογίου, προσωπικού και γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς επίσης προϊστάμενος καλλιτεχνικού προγραμματισμού του οργανισμού των ελληνικών κρατικών θεάτρων, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1972. Ταξίδεψε στην Ιαπωνία, την Ινδία, την Τουρκία, τη δυτική και κεντρική Ευρώπη, τον Καναδά και τις Η.Π.Α. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας (1955 για το "Ο Ντοστογιέβσκι από το κάτεργο στο πάθος" και 1963 για τον "Αλβέρτο Σβάιτσερ"), το βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1959-1961 για τους "Πανθέους"), το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1969 για την "Αίθουσα του θρόνου" και 1978 για τους "Τελευταίους εγγονούς"), το Έπαθλο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1975 για τους "Φρουρούς της Αχαΐας"), το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας και ειρήνης Ιπεκτσί (1989 για τα "Παιδιά της Νιόβης"), το αργυρούν μετάλλιο του ιδρύματος της Γαλλικής Ακαδημίας Τέχνες-Επιστήμες-Γράμματα και το βραβείο Χέρντερ (1997). Από το 1986 ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ διετέλεσε επίσης ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, πρόεδρος της επιτροπής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων (1979-1980), της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από μαθητική ηλικία με δημοσιεύσεις διηγημάτων σε περιοδικά όπως η Νέα Εστία, τα Ελληνικά, η Πρωτοπορία και άλλα. Την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στα γράμματα πραγματοποίησε το 1936 με τη δημοσίευση μιας μελέτης του για το Φώτο Πολίτη, την οποία διάβασε στην Αρχαιολογική Εταιρεία. Το 1943 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων "Θαλασσινοί προσκυνητές" και ένα χρόνο αργότερα τη μυθιστορηματική βιογραφία "Ταξίδι στη μοναξιά", έργα λυρικής υφής με έμφαση στην περιγραφή του εσωτερικού κόσμου των ηρώων τους. Γρήγορα ωστόσο στράφηκε στη μυθιστορηματική γραφή της κλασικής ρεαλιστικής τεχνοτροπίας, δείχνοντας ιδιαίτερη επιμέλεια στην περιγραφή του εξωτερικού κόσμου αλλά και στην ψυχογράφηση των προσώπων. Χαρακτηριστικά του έργου του είναι η προσπάθειά του να δείξει την επίδραση ενός συγκεκριμένου κάθε φορά κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου στη ζωή και τον ψυχισμό μεμονωμένων προσώπων και να προβάλει έτσι τη γενικότερη θεωρία του για την εξέλιξη της ζωής ως αποτέλεσμα συνεχούς πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του Καλού και του Κακού. Η περίπτωση του Τάσου Αθανασιάδη καλύπτει χρονικά μια περίοδο που φτάνει ως τη σύγχρονή μας πεζογραφία, υφολογικά βρίσκεται στην πεζογραφική παράδοση της γενιάς του Τριάντα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τάσου Αθανασιάδη βλ. Μανώλης Γιαλουράκης , "Αθανασιάδης Τάσος", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 1, Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968, Έρη Σταυροπούλου, "Τάσος Αθανασιάδης", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία· από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)", τ. Β’, Αθήνα, Σοκόλης, 1992. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Δημήτρης Αγγελής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Είναι ποιητής και δοκιμιογράφος, διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής του περιοδικού "Φρέαρ" και συνδιευθυντής της ετήσιας έκδοσης "Ανθίβολα". Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, δοκίμια, μελέτες και διηγήματα. Έχει τιμηθεί με βραβείο μετάφρασης του Ιδρύματος Corda, με το Βραβείο Λάμπρου Πορφύρα της Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή "Επέτειος" (το 2009), και με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή "Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου" (το 2016, από κοινού με το βιβλίο "Η τρίτη γενιά" της Σοφίας Κολοτούρου). Στα ισπανικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του "Aniversario" και η ανθολογία ποιημάτων του "Si fuera tu noche".

Εγεννήθη στην Αθήνα το 1931, απεφοίτησε από το Κολλέγιον Αθηνών και εσπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιον Αθηνών. Ακολούθησε την διπλωματική σταδιοδρομία στο Κονγκό (Λουμουμπάσι), Ουγγαρία (Βουδαπέστη), Ιταλία (Βενετία), Γερμανία (Φραγκφούρτη) και ως Πρεσβευτής στην Σαουδικήν Αραβία, το Μεξικό και την Ιαπωνία. Στο Υπουργείον Εξωτερικών διετέλεσε Διευθυντής Μορφωτικών Υποθέσεων, Γενικός Επιθεωρητής και Δ Γενικός Διευθυντής. Παραλλήλως ησχολήθη - αρχικώς υπό το ψευδώνυμο Β. Κωνσταντίνος - με την λογοτεχνία, εκδώσας 6 ποιητικές συλλογές ("Διαθλάσεις" 1972, "Βίοι υπάλληλοι" 1976, "Προβληματική συναρμολόγησις" 1981, "Ο νόμος του αδιαχωρήτου" 1990, "Έρως εν κινδύνω" 1994, "Ένα σπάνιον είδος τερμιτών" 2011), 3 συλλογές διηγημάτων ("Υπό γωνίαν 90ο" 1976, "Το αίνιγμα του μεσονυκτίου" 1989, "Μια παραπλανητική έννοια" 2007) και ένα τόμο δοκιμίων ("Ενώπιον του 21ου αιώνος" 2008). Εξ άλλου, εδημοσίευσε σε περιοδικά (κυρίως "Ευθύνη", "Νέα Πορεία", "Πάροδος"), εφημερίδες και πρακτικά συνεδρίων λογοτεχνικά, γλωσσικά, ιστορικά, και διπλωματικά κείμενα. Ησχολήθη επίσης με τα ισπανικά γράμματα, δημοσιεύσας, στην Ελλάδα και την Ισπανία, μελετήματα ισπανικού περιεχομένου. Διετέλεσε (1997-2004) Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Ισπανιστών, τυγχάνει Πρόεδρος του Ιδρύματος Νεοελληνικών Σπουδών και Μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ομιλεί και γράφει τις Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική, Ισπανική, Ουγγρική γλώσσες και χειρίζεται ικανοποιητικώς την Αραβική και την Ιταλική.

Ο Στέλιος Καραγιάννης γεννήθηκε στη Σάμο το 1956. Σπούδασε αρχικά στην ΑΣΕΤΕΜ/ΣΕΛΕΤΕ και αργότερα στο Π.Τ.Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου αποφοίτησε με άριστα. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος μεταφραστής και Ισπανιστής. Το 1993 τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης "Ν. Βρεττάκος" από το Δήμο Αθηναίων. Το 1997 ήταν υπότροφος της Ισπανικής Κυβέρνησης ως Ισπανιστής. Είναι κάτοχος τίτλου D.E.A. του Πανεπιστημίου της Granada στη Θεωρία της Λογοτεχνικής και τη Συγκριτική Λογοτεχνία και μελετητής των έργων του Γ. Σεφέρη, του Juan Ramon Jimenez και του Jose Ortega y Gasset. Δημοσίευσε στην Ελλάδα και την Ισπανία δοκίμια για νεοέλληνες και ισπανούς ποιητές, φιλοσόφους και δοκιμιογράφους. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (αναγορεύτηκε το 2002). Στη διδακτορική του διατριβή ασχολείται με τη φιλοσοφική σκέψη του Jose Ortega y Gasset (υπό έκδοση). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα ισπανικά, στα αγγλικά και τα γερμανικά. Από το 2003 είναι Σχολικός Σύμβουλος του Κλ. ΠΕ 17 και ασχολείται συστηματικά με θέματα διδακτικής και αξιολόγησης. Έδωσε διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Granada και στην Ελλάδα πάνω σε θέματα σύγχρονης φιλοσοφίας, σύγχρονης τεχνολογίας, παιδαγωγικής, διδακτικής, ποιητικής και θεωρίας της λογοτεχνίας. Δίδαξε το ακαδημαϊκό έτος 2002-2003 στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ισπανιστών, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του PEN CLUB Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων.

Ο Σαράντος Ι. Καργάκος (1937-2019) γεννήθηκε στο Γύθειο το 1937. Στη διάρκεια του Εμφυλίου εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωταγωνίστησε στο αμφισβητικό κίνημα των ετών 1961-1967 και υπήρξε ο εισηγητής του 15% για την παιδεία. Εργάσθηκε επί τριάντα πέντε έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Οικονομικός Ταχυδρόμος, Κοινωνικές Τομές, Ιχνευτής. Ελλοπία, Άρδην, Ευθύνη και 4 Τροχοί. Επί τετραετία (1997-2001) ήταν αρθρογράφος, επιφυλλιδογράφος και κριτικός των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής. Έγραψε πάνω από εξήντα βιβλία. Από αυτά ξεχωρίζουν οι γλωσσικές μελέτες "Αλαλία" και "Αλεξία", η ιστορική μελέτη "Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων", οι συλλογές δοκιμίων "Προβληματισμοί: 'Ένας διάλογος με τους νέους" (6 τόμοι) και "Κινούμενη άμμος", το δίτομο ιστορικό έργο "Ιστορία του ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου", η επίσης ιστορική μελέτη "Αλβανοί - Αρβανίτες - Έλληνες", η ογκώδης μονογραφία "Αλεξανδρούπολη, μια νέα πόλη με παλιά ιστορία", η πολιτική μελέτη: "Παγκοσμιοποίηση: Προς ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας". Έφυγε από τη ζωή στις 14 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 82 ετών.

Ο Δημήτρης Κατσαφάνας γεννήθηκε στην Παλαιοπαναγιά Λακωνίας (1928). Μέχρι σήμερα ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, την οποία δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δίδαξε σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης καί διετέλεσε διαδοχικά Γυμνασιάρχης, Λυκειάρχης και Προϊστάμενος Διεύθυνσης Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι ενεργό μέλος της "Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών" και του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός". Παράλληλα προς το διδακτικό του έργο, τη σκέψη του απασχόλησε ο σύγχρονος φιλοσοφικός στοχασμός και η ιστορικότητα των Ελλήνων.

Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στον γενέθλιο τόπο του, παρακολουθώντας φωτογραφικά τη φύση, γράφοντας ποίηση, δοκίμιο και πεζογραφία και ασκώντας λογοτεχνική και εικαστική κριτική, σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Σε στήλη του περιοδικού "Ευθύνη" δημοσιεύει κριτικές αποτιμήσεις προσώπων και κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ως ύστερες εντυπώσεις από μια δεύτερη ανάγνωση. Σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά ("Αυγή", "Διαβάζω", "Εντευκτήριο", κ.λπ.) παρουσιάζει τις εντυπώσεις τους από τη σύγχρονη λογοτεχνική δημιουργία. Συντελεί στην έκδοση της επιστημονικής επετηρίδας "Τρικαλινά". Συνεργάζεται με τα κυριότερα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου φιλοξενούνται ποιήματά του και άλλα κείμενα. Παλαιότερα διακόνησε επισταμένως της κριτική βιβλίου στα περιοδικά "Τομές", "Νέες Τομές", "Διαβάζω" και "Οδός Πανός", όπου φιλοξενήθηκαν περισσότερα από χίλια κείμενά του. Κάποια ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά.

Η Νένα Ι. Κοκκινάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ο πατέρας της καταγόταν από το Ρέθυμνο, η μητέρα της από τη Λάρισα. Η Κρήτη και η Θεσσαλία έγιναν οι ρίζες, η ιδιαίτερη πατρίδα που διαμόρφωσε το χαρακτήρα και την έμπνευσή της. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ασχολήθηκε επιστημονικά με το έργο του Θεσσαλού λογοτέχνη Μ. Καραγάτση. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε στα 1990 με το πεζογράφημα "Η χάρτινη γυναίκα" από τις εκδόσεις "Δόμος". Ασχολείται με το διήγημα, το δοκίμιο και την κριτική βιβλίου (από τις στήλες της "Καθημερινής"). Έχουν εκδοθεί μελέτες της για Έλληνες συγγραφείς, ειδικότερα της γενιάς του '30 και ερμηνευτικά κείμενα για Ευρωπαίους συγγραφείς που ανθολογούνται στα βιβλία του Λυκείου. Δίδαξε σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην ελληνική Πρεσβεία του Παρισιού. Σήμερα είναι Σύμβουλος Φιλολόγων Καθηγητών στην Αθήνα. Είναι μητέρα δύο παιδιών.

Ο Δημήτρης Κοσμόπουλος γεννήθηκε στο Κοντογόνι (Παπαφλέσσα) Πυλίας στη Μεσσηνία, το 1964. Μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής. Επί σειρά ετών είναι παραγωγός λογοτεχνικών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικά βιβλία και τρία βιβλία δοκιμίων για θέματα λογοτεχνίας και κριτικής. Δοκίμια, μεταφράσεις και κριτικά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε όλα τα λογοτεχνικά περιοδικά και σε εφημερίδες. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και στα αραβικά, και έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Το 2005 του απονεμήθηκε το βραβείο Έλληνα Λυρικού ποιητή "Λάμπρος Πορφύρας" της Ακαδημίας Αθηνών και το 2013 το Διεθνές Βραβείο Κ. Π. Καβάφη για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το ποιητικό του βιβλίο "Θέριστρον" (Κέδρος, 2018) έχει λάβει το Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και το Βραβείο Ποιήσεως Ζαν Μωρεάς. Zει και εργάζεται στην Αθήνα. Διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό "Νέα Ευθύνη".

Ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας (1933-2019) γεννήθηκε στην Αθήνα. Διδάκτορας νομικής του Πανεπιστημίου Neuchatel της Ελβετίας. Διευθυντικό στέλεχος στη Δημόσια Διοίκηση και στον ιδιωτικό τομέα. Ασχολήθηκε με την επιστημονική θεμελίωση της Κοινωνικής Επικοινωνίας την οποία δίδαξε σε πανεπιστήμια στα πλαίσια της κοινωνιολογίας. Έγραψε βιβλία για την κοινωνιολογία και την επιστήμη των δημοσίων σχέσεων. Εξέδωσε δεκατρία βιβλία δοκιμίων και δημοσίευσε συνεργασίες του στα περιοδικά "Ευθύνη", "Νέα Εστία", "Φρέαρ", "Κοινωνικές Τομές", "Πειραϊκά Γράμματα" κ.ά. Για τον δοκιμιακό του λόγο βραβεύθηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών (τη δεύτερη φορά με το Βραβείο Ιδρύματος Ουράνη για το βιβλίο του "Η ζωή ως διαδρομή", Εκδόσεις των Φίλων, 2007). Επίσης, του απονεμήθηκαν το βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων, το βραβείο δοκιμίου του Pen Club, της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, το βραβείο δοκιμίου Παναγιώτη Φωτέα και τιμήθηκε για την πνευματική του προσφορά με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης των Αθηνών. Διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος του ΔΣ και αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, μεταξύ 2013-2014, καθώς και πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, μεταξύ 2014-2019. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 27 Ιουνίου 2019, σε ηλικία 86 ετών.

Ο ποιητής Γιώργης Μανουσάκης (1933-2008) γεννήθηκε και έζησε στα Χανιά. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εργάστηκε επί 26 χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, πεζά, καθώς και μία μελέτη για την Κρήτη του Πρεβελάκη, το "Οδοιπορικό των Σφακιών", μια συλλογή από 32 μικρά πεζά και το πεζογράφημα "Όταν το πέλμα μας εταίριαζε με το χώμα", όπου αφηγείται τα παιδικά του χρόνια, που συμπίπτουν με τον πόλεμο και την κατοχή. Διηγήματα, ποιήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και πολλά μελετήματά του έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες των Χανίων και των Αθηνών, ενώ μέρος του έργου του παραμένει ανέκδοτο. Το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Καζαντζάκη για το έως τότε έργο του και το 1981 με το Κρατικό Βραβείο για το "Οδοιπορικό των Σφακιών". Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το ανέκδοτο μυθιστόρημά του "Ο εθελοντής".

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφος και φιλόλογος Μ. Γ. Μερακλής γεννήθηκε το 1932 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γοτίγγης της Γερμανίας, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-1982). Στο χρονικό διάστημα 1990-1999 δίδαξε το ίδιο αντικείμενο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ύστερα από μετάκληση. Είναι προεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και χρημάτισε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Έχει εκδώσει βιβλία αναφερόμενα στη λαογραφία και τη (νεοελληνική κατεξοχήν) φιλολογία και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τα δύο αυτά αντικείμενα.

Ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος (1937-2021) γεννήθηκε στη Περίστα Ναυπακτίας. Ποιητής και πεζογράφος, είχε τιμηθεί με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1990 για το επικό του ποίημα "Διγενής Ακρίτας" (25.000 δεκαπεντασύλλαβοι, Αθήνα, 1990) και ολοκλήρωσε τη δημοσίευση των λυρικών του απάντων σε πέντε τόμους με τον γενικό τίτλο "Ποιήματα" (τόμοι Α΄-Ε΄, Αθήνα, 1987-2007). Στο χώρο της πεζογραφίας τιμήθηκε το 1991 με το κρατικό βραβείο για τη μυθιστορία του "Η πλατεία" (χρονικό 1940-1957, Αθήνα, 1991). Το 1996 έλαβε το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική τους συλλογή "Ο ίσκιος του απολύτου" (Αθήνα, 1996). Το 1997 η Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων βράβευσε την ποιητική του συλλογή "Ρουμελιώτικα" (β΄ σειρά, Αθήνα, 1997). Το 2000 έλαβε το βραβείο Καζαντζάκη από το δήμο Ηρακλείου Κρήτης για τα δοκίμιά του περί Καζαντζάκη. Το 2005, ο φιλολογικός σύλλογος Παρνασσός βράβευσε με το πρώτο βραβείο του θεατρικού καλοκαιρίνειου διαγωνισμού το μυθολογικό του δράμα "Μελέαργος" (Αθήνα, 2005). Άλλα έργα του στο χώρο της πεζογραφίας: "Δοκιμασία" (διηγήματα, Αθήνα, 1981), "Έγκατα" (διηγήματα, Αθήνα, 1986), "Λαοκόων και άλλα διηγήματα" (Αθήνα, 1990), "Ο αγριόχοιρος της Καλυδώνας" (μυθιστόρημα, Αθήνα, 1995), "Ο φοβερός τόπος" (χρονικό 1957-1996, Αθήνα, 1997), "Το ρόδι της Εφέσου" (μυθιστόρημα, Αθήνα, 2002), Κυνηγοί και θηράματα (διηγήματα, Αθήνα, 2002).

Η Λένα Παππά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γαλλική Φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία στο Παρίσι όπου παρακολούθησε στη Σορβόνη μαθήματα Μοντέρνας Τέχνης και πήρε το Diplome des Etudes Approfondies (D.E.A.). Υπηρέτησε ως έφορος (διευθύντρια) βιβλιοθήκης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και βοηθός του καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης Παντελή Πρεβελάκη και από το 1980 μέχρι το 1990 άσκησε τα καθήκοντα της προϊσταμένης γραμματείας της Σχολής (γενικού γραμματέως). Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδρυτικό μέλος της Δελφικής Ακαδημίας. Έργα της: -Ποιήματα, 1956 -Λαμπηδόνες, 1961 -Ψίθυροι, 1963, Εκδόσεις των Φίλων -Αυτόγραφα, 1967 -Poesies, 1969, Editions Pierre Seghers, Παρίσι, Collection: Autour du Monde -Καθ' Οδόν, 1973, Εκδόσεις των Φίλων -Σκοτεινός Θάλαμος, 1979, Εκδόσεις των Φίλων -Ενδόφωνα, 1983 (εκτός εμπορίου) -Palabras de Vidrio (Γυάλινα Λόγια), Εκδόσεις Los Vientos, Βαρκελώνη, 1984 -Μέσα σε Καθρέφτες, 1984, Εκδόσεις Αστρολάβος - Ευθύνη -Αρτεσιανά, 1988, Εκδόσεις των Φίλων -Ουρανοδρόμιο, 1992 (εκτός εμπορίου) -Τα Ποιήματα 1956-1992 (Α΄ τόμος Απάντων), Εκδόσεις Αρμός· οι συλλογές διηγημάτων Βιορυθμοί, 1982, Εκδόσεις Κολλάρος - Εστία, και Ξενοδοχείο Δ΄ Κατηγορίας, 1996, Εκδόσεις Αρμός. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ισπανικά, πολωνικά, αγγλικά και βραζιλιάνικα κι έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά του εξωτερικού. Κατά καιρούς έχουν επίσης δημοσιευτεί αρχαιολογικά άρθρα της και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνικών κειμένων. Είναι συνεργάτις στα λογοτεχνικά περιοδικά Νέα Εστία, Ευθύνη, Κοινωνικές Τομές και Greek Letters. Βραβεία και διακρίσεις: Το 1976 πήρε βραβείο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Λυρικής Ποίησης των Cavalieri Per l' Europa στην Ιταλία. Το 1971 πήρε το Βραβείο Λυρικής Ποίησης «Λάμπρου Πορφύρα» της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1983 και το 1986 πήρε το Βραβείο Ποίησης Ειρήνης και Φιλίας «Αμπντί Ιπεκτσί». Το 1985 πήρε ειδικό τιμητικό βραβείο στον 3ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης Ulivo d' Oro στο Τορίνο της Ιταλίας. Το 1986 της απονεμήθηκε το Medaille d' Or de l' Academie de Lutece στη Γαλλία για τα βιβλία της Μέσα σε Καθρέφτες και Βιορυθμοί. Το 1993 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων για το Ουρανοδρόμιο και το 1995 με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τον Α΄ τόμο των Απάντων της με τον τίτλο Ποιήματα 1956-1992. Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει ο Μίμης Πλέσσας, οι αδελφοί Κατσιμίχα και Γιάννης Νικολάο��. Είναι σύζυγος του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Τάσου Μαρίνου και έχει μία κόρη.

Ο Κυριάκος Πλήσης γεννήθηκε στην Ακανθού της Αμμοχώστου το 1929. Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, φοίτησε στο Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου και εργάστηκε επί μια πενταετία ως δάσκαλος. Εν συνεχεία σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στα παιδαγωγικά στα Πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Λονδίνου. Εργάστηκε στο Α' Γυμνάσιο Αμμοχώστου ως καθηγητής, υποδιευθυντής και γυμνασιάρχης. Το 1973 προήχθηκε σε επιθεωρητή φιλολογικών μαθημάτων. Από το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως καθηγητής και λυκειάρχης σε διάφορα σχολεία. Το 1985 έγινε σχολικός σύμβουλος και συνταξιοδοτήθηκε το 1989. Ασχολήθηκε, εκτός από την εκπαίδευση, και με τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα με την ποίηση και το δοκίμιο. Βραβεύτηκε τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου. Δύο φορές για τις συλλογές δοκιμίων "Προβληματισμοί" 1972, και "Μετά τη χρεοκοπία του δόγματος" 1992, και μια φορά για την ποιητική του συλλογή: "Γραφή οδύνης" 1975. Το 1997 το βιβλίο του "Δοκίμιο περί έρωτος και άλλα δοκίμια" βραβεύτηκε με το βραβείο του Χρήστου Μαλεβίτση. Συνεργάζεται τακτικά με τα περιοδικά "Νέα Παιδεία" και "Ευθύνη" και εκτάκτως με άλλα κυπριακά και ελλαδικά περιοδικά.

Η Ελένη Τσικριτέα - Χωρεάνθη γεννήθηκε στην Aγία Bαρβάρα Tριχωνίδας, του νομού Aιτωλοακαρνανίας. Tελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Παραβόλας και το Γυμνάσιο Θηλέων Aγρινίου. Σπούδασε Παιδαγωγικά στη P. Π. Aκαδημία Πειραιώς, μετεκπαιδεύτηκε δε στο Παιδαγωγικό Iνστιτούτο και στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Παράλληλα με τη δημοσιοϋπαλληλική της ιδιότητα, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και με τα γράμματα γενικότερα: ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, θέατρο, κριτική μελέτη, μετάφραση. Iδιαίτερο μέλημά της υπήρξε η σπουδή της Γλώσσας μας. Kείμενά της έχουν δημοσιευτεί και δημοσιεύονται στα εγκυρότερα παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά της Aθήνας και των επαρχιών (Διαβάζω, Eυθύνη, Tομές, Tραμ, Γραφή, Eλίτροχος, Oδός Πανός, Nέα Eστία, Έρευνα, Περίπλους, Σχολείο και Zωή, το Σχολείο και το Σπίτι, Σύγχρονη Eκπαίδευση, Eπιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας κ.ά.) όπως και σε εφημερίδες (Pιζοσπάστης, Πρώτη, Kαθημερινή, Έθνος, Nέα εποχή Aγρινίου, Λήμνος, Nέα Λήμνος, Φωνή Aιγίου, Xιακός Λαός, Aιτωλική, Eλεύθερος Aγρινίου, Mεσολογγίτικα Xρονικά κ.ά.). Eπίσης στα περιοδικά για παιδιά: Pόδι και Συνεργασία. Tου τελευταίου είναι τακτική συνεργάτης. Kείμενα της, ποιητικά και πεζά, έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού "H Γλώσσα μου". Eίναι τακτικό μέλος της E.E.Λ. Eίναι τακτικό μέλος του Kύκλου του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου, μετέσχε στην επιτροπή κρίσεως για την εισδοχή νέων μελών στην Eταιρία Eλλήνων Λογοτεχνών και από το 1994 είναι μέλος της επιτροπής του Yπουργείου Πολιτισμού για τη βράβευση έργων για παιδιά (Παιδικό Bιβλίο). Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο Mάρκου Aυγέρη από την E.E.Λ. για το ιστορικό μυθιστόρημά της "Mεσολόγγι, η Πολιτεία του Nερού" και η Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων της απένειμε το βραβείο πεζογραφίας 2000 για το κοινωνικό μυθιστόρημά της με τίτλο: "Η σκοτεινή αποθήκη". Aπό την Ένωση Aιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών τής απενεμήθη τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στα Γράμματα και από το σύλλογο "Tο Λυκοχώρι" για τον ίδιο λόγο.