Περιγραφή
Εκείνο, που κατ’ εξοχήν χαρακτηρίζει τη ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, είναι ο πόνος, οι πειρασμοί και οι θλίψεις. Επίβλεψον επ’ εμέ και ελέησόν με· ότι… αι θλίψεις της καρδιάς μου επληθύνθησαν· εκ των αναγκών μου εξάγαγέ με…, ικετεύει τον Θεό ο Προφήτης Δαυίδ και με το στόμα του Προφήτη, ο κάθε απόγονος του Αδάμ.
Το ά-λογο στοιχείο του πόνου, ιδιαίτερα για τον αυτονομημένο άνθρωπο της εποχής μας, είναι το κατ’ εξοχήν παράλογο του ανθρώπινου βίου. Καμιά λογική και καμιά φιλοσοφία δεν είναι σε θέση να δώσει επαρκείς εξηγήσεις, τόσο για την προέλευση, όσο και για τη σκοπιμότητα του πόνου. […]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
