Προσφορά στο έτος Σούμπερτ

Ο Κωνσταντίνος Φλώρος, ομότιμος καθηγητής μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, αποκωδικοποίησε τις αρχαιότερες βυζαντινές και σλαβικές μουσικές σημειογραφίες, απέδειξε την βυζαντινή προέλευση της σημειογραφίας του Γρηγοριανού Μέλους και ανέπτυξε μια μέθοδο σημασιολογικής μουσικής ανάλυσης την οποία εφάρμοσε σε πολυάριθμα έργα διαφόρων συνθετών. Ιδιαίτερη βαρύτητα στις έρευνές του έχει η μουσική του Μεσαίωνα και η μουσική του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα. Μεταξύ των μέχρι στιγμής 30 εκδοθέντων βιβλίων του περιλαμβάνονται μονογραφίες για την Ηρωϊκή του Beethoven, για τον Johannes Brahms (3 τόμοι), τον Anton Bruckner, τον Peter Tschaikowsky, τον Alban Berg (2 τόμοι) και τον Gyοrgi Ligeti. Στις πιο σημαντικές εκδόσεις του ανήκουν η τρίτομη Universale Neumenkunde (Kassel 1970), ένα τρίτομο έργο για τον Γκούσταβ Μάλερ (Wiesbaden 1977-1985), όπως επίσης, μεταξύ άλλων, τα βιβλία Musik als Botschaft ([Μουσική ως μήνυμα], Wiesbaden 1985), Der Mensch, die Liebe und die Musik (Ο άνθρωπος, ο έρωτας και η μουσική, Νεφέλη, Αθήνα 2006), Neue Ohren fur neue Musik ([Νέα αυτιά για νέα μουσική], Mainz 2006) και Horen und verstehen. Die Sprache der Musik und ihre Deutung ([Ακούω και καταλαβαίνω. Η γλώσσα της μουσικής και η ερμηνεία της], Mainz 2008). Αρκετά από τα βιβλία του έχουν ήδη μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Είναι μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Έρφουρτ, της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, επίτιμος πρόεδρος της Ένωσης Γκούσταβ Μάλερ του Αμβούργου, επίτιμο μέλος πολλών Ιδρυμάτων και επίτιμος διδάκτωρ πολλών Πανεπιστημίων. Ο Κωνσταντίνος Φλώρος έχει γράψει μέχρι στιγμής 5 τόμους για τον Γκούσταβ Μάλερ. Στις 7 Μαρτίου 2010, η Διεθνής Εταιρεία Γκούσταβ Μάλερ της Βιέννης (Internationale Gustav Mahler Gesellschaft) του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο Μάλερ ως αναγνώριση του έργου του.

Γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1952 στην Ξάνθη, αλλά έζησε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου (1972-1976), αποφοιτώντας με άριστα από την τάξη κρουστών και τυμπάνων του Χανς Χαιλτσλ. Ως σολίστ κρουστών έχει συμπράξει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Έχει ερμηνεύσει έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 1976 είναι μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Ήταν καθηγητής κρουστών στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας όπου και οργάνωσε τη Μαθητική Ορχήστρα του Ωδείου. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών (ΕΕΜ) και εκπρόσωπος της ΕΕΜ στην καλλιτεχνική επιτροπή της ορχήστρας δωματίου "Οι Σολίστ της Πάτρας". Άρχισε να συνθέτει από το 1969. Έργα του έχουν παιχτεί από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, από σύνολα μουσικής δωματίου και γνωστούς Έλληνες σολίστες. Το συμφωνικό του έργο Αναδρομές παίχτηκε σε παγκόσμια πρώτη το 1987, από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μόσχας στην Αίθουσα Τσαϊκόφσκι στη Μόσχα, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Συμεωνίδη. Το 1995 και το 1996 οι Σολίστ της Πάτρας παρουσίασαν δύο έργα του σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση. Το 1990, μετά από παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, έγραψε τη μουσική πάνω στο έργο του βωβού κινηματογράφου "Το σπασμένο κρίνο" του Ντ. Γρίφφιθ, ενώ το 1993, έπειτα από παραγγελία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, το συμφωνικό έργο "Κάλαντα" που παρουσιάστηκε στις συναυλίες για τα εγκαίνια του εκκλησιαστικού οργάνου του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (23 και 27. 12. 1993). Τον Απρίλιο 1994 η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τον Άλκη Μπαλτά και με σολίστα τον Δημήτρη Μαρινάκη, παρουσίασε το Κοντσέρτο του για κρουστά και ορχήστρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Επίσης, το 1994 συμμετείχε με έργο του, παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στην τελετή έναρξης για τον εορτασμό των 100 χρόνων κινηματογράφου. Το "Κοντσέρτο του για πιάνο και ορχήστρα", που γράφτηκε το 1993 κατά παραγγελία του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, παρουσιάστηκε στις 5.11.1996 στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Συμφωνικής Ορχήστρας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα Τσαϊκόφσκι της Μόσχας, με σολίστα την Ελισάβετ Κουναλάκη, υπό τη διεύθυνση τον Βλαντίμιρ Φεντοσέιεφ. Έργα του έχουν παιχτεί στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αμερική, το Καναδά κλπ. Ένα ιδιαίτερο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς του περιλαμβάνει 40 έργα μουσικής δωματίου (8 κουαρτέτα εγχόρδων, τρίο, κουιντέτα, σεπτέτα, νονέτα κ.ά.). Το 5ο κουαρτέτο εγχόρδων έχει βραβευτεί στο διαγωνισμό σύνθεσης Γ. Α. Παπαϊωάννου στην Αθήνα. Άλλα έργα του είναι η "Ραψωδία για κλαρινέτο και ορχήστρα εγχόρδων", το "Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα εγχόρδων", η "Σουίτα για 2 κιθάρες και ορχήστρα εγχόρδων", η "Σουίτα για 3 κιθάρες και ορχήστρα εγχόρδων", το "Κοντσέρτο για ορχήστρα", "Κοντσέρτο για Κόρνο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Φαγκότο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Όμποε και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Φλάουτο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Κλαρινέτο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Τρομπέτα και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Τρομπόνι και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Τούμπα και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Τύμπανα και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για βιολί Νο2 και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Βιόλα και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Κοντραμπάσσο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Πιάνο και Ορχήστρα Εγχόρδων", "Κοντσέρτο για Βιολοντσέλο και Ορχήστρα Εγχόρδων", καθώς και κομμάτια για σόλο πιάνο, βιολί, κιθάρα, φλάουτο, όμποε κ.ά. Τα έργα του εκδίδονται από τον εκδοτικό οίκο "Παπαγρηγορίου-Νάκας".

Ο Theodor W. Adorno, γιός εβραίου εμπόρου, γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1903 στη Φρανκφούρτη. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και μουσικολογία. Το 1924 αναγορεύεται σε Διδάκτορα βάσει της διατριβής του με θέμα τον Husserl. Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάζεται ταυτόχρονα ως μουσικοκριτικός. Το 1925 μετοικεί στη Βιέννη, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στη μουσική με δασκάλους τον Alban Berg (σύνθεση) και τον Eduard Steuermann (πιάνο). Το 1927 αποτυγχάνει η πρώτη του προσπάθεια να αποκτήσει τον τίτλο του υφηγητή στην έδρα του Hans Cornelius. Από τα τέλη της δεκαετίας του 20, ο Adorno γίνεται άτυπος συνεργάτης του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Το 1931 αποκτά τον τίτλο του υφηγητή με μια διατριβή για τον Kierkegaard και επιβλέποντα καθηγητή τον Paul Tillich. Το 1933 του απαγορεύεται η διδασκαλία σε γερμανικά πανεπιστήμια. Το 1934 μεταναστεύει στην Αγγλία και αρχίζει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1938 μεταναστεύει στις ΗΠΑ όπου εργάζεται στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας, το οποίο έχει ήδη μετεγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ταυτόχρονα συνεργάζεται με τον Paul Lazarsfeld στο Princeton Radio Research Project. Το 1949 επιστρέφει στη Γερμανία και διδάσκει φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Μαζί με τον Horkheimer διευθύνει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Το 1959 ο Adorno διαδέχεται στη θέση του διευθύνοντα προέδρου του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας τον Horkheimer, ο οποίος γίνεται ομότιμος καθηγητής και αποχωρεί. Το 1961 αρχίζει η γνωστή ως "διαμάχη περί θετικισμού" αντιπαράθεση μεταξύ Karl Popper και Adorno σχετικά με μεθοδολογικά προβλήματα των κοινωνικών επιστημών. Το 1968 ξεκινούν σοβαρές συγκρούσεις με τους φοιτητές. Στις 31 Ιανουαρίου 1969 ο Adorno καλεί την αστυνομία να διώξει τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Στις 6 Αυγούστου 1969 πεθαίνει από έμφραγμα στο Visp, στην Ελβετία.