Περιγραφή
Είχαμε έξι συζητήσεις με το Βλαντίμιρ Πούτιν. Η κάθε μιά απ’ αυτές διήρκεσε μερικές ώρες. Κατά τη διάρκειά τους επιδείχτηκε υπομονή και ανεκτικότητα εκατέρωθεν: εκ μέρους του όταν του θέταμε άβολα ερωτήματα, επίσης όταν προσπαθούσαμε να εισχωρήσουμε στον ψυχικό του κόσμο· εκ μέρους μας όταν εκείνος καθυστερούσε ή παρακαλούσε να κλείσουμε το μαγνητόφωνο λέγοντας: Αυτό είναι πολύ προσωπικό.
Με τον Πούτιν συζητήσαμε για τη ζωή. Κυρίως για τη δική του ζωή. Οι συζητήσεις αυτές έγιναν όπως συνηθίζεται στη Ρωσία. Η αλήθεια είναι ότι δεν πραγματοποιήθηκαν στην κουζίνα, αλλά πάντοτε γύρω από στρωμένο τραπέζι. Μερικές φορές ερχόταν εξαντλημένος, με κουρασμένα μάτια, αλλά ποτέ δεν διέκοψε τη συζήτηση με δική του πρωτοβουλία. Μόνο μια φορά, πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα, ρώτησε προσεκτικά: Λοιπόν, ρωτήσατε για όλα ή μήπως θα φλυαρήσουμε κι άλλο;
