Περιγραφή
Ὁλοκληρώνοντας τὸ βιβλίο μὲ τὶς συνταγές μου, ἂν κάτι δὲν περίμενα, ἦταν οἱ ἀντιδράσεις γιὰ τὸν τίτλο «Συνταγὲς χωρὶς κρέας ἀπὸ ἕναν πρώην πτωματοφάγο». Ἀντιδράσεις, θετικὲς καὶ ἀρνητικές, εἶναι ὅλες καλοδεχούμενες, διότι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικαίωμα στὴν ἐλεύθερη ἔκφραση. Ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὶς δικές μου ἀπόψεις καὶ θέσεις – καὶ τὸ ἀντίθετο φυσικά.
Ἐγὼ θεωρῶ ὅτι τὸ κρέας εἶναι ἐπὶ τῆς οὐσίας ἕνα πτῶμα καὶ τίποτε περισσότερο ἢ λιγότερο. Καὶ τὸ λέω μὲ ψυχρὴ λογική. Τὴ θέση αὐτὴ γιὰ τὸ κρέας τὴν εἶχα καὶ ὅταν τὸ κατανάλωνα, δὲν τὴν ἀπέκτησα ὅταν τὸ διέγραψα ἀπὸ τὶς διατροφικές μου συνήθειες. Παρατηρῶ, ὅμως, ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ γίνει ἀποδεκτὸ κάτι ποὺ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴ μέση ὁδὸ ἂς ποῦμε…. Βλέπετε, μᾶς ἐνοχλοῦν οἱ λέξεις, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν οὐσία.
Ὅμως, δὲν δαιμονοποιῶ τον περισσότερο κόσμο ποὺ καταναλώνει κρέας- ἂν τὸ ἔκανα, θὰ ἐπιδείκνυα «ἀνωτερότητα» ἔναντι ἑνὸς πτωματοφάγου, καὶ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ ξεκινοῦσε ἡ σύγκρουση. Εἶμαι ἐγὼ «ἀνώτερος», «καλύτερος», ἐπειδὴ ἔχω κάνει τὶς ἐπιλογές μου; Ὄχι βέβαια, ἂν πέσω σὲ αὐτὴ τὴν παγίδα, γίνομαι ἀλαζόνας. Οὔτε ὅμως ἠθικολογῶ, ὅπως ἕνας φανατικὸς χορτοφάγος, διότι δὲν ἀναγνωρίζω τὴν ἔννοια τῆς λέξης «ἠθική». Σίγουρα εἶναι μία πλαστὴ λέξη, ποὺ χρησιμοποιεῖται κατὰ τὸ δοκοῦν ἀπὸ τὸν καθένα μας. Τὰ ζεύγη τῶν ἀντιθέτων στὴν καθημερινότητά μας-ἠθικό-ἀνήθικο, ὄμορφο-ἄσχημο, καλό-κακό, χοντρό-λεπτό, ψηλό-κοντό, καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς, παράγουν συγκρούσεις ἐπειδὴ ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο. Ἂν δὲν ἐπιλέξουμε, αὐτόματα τα ἀντίθετα δὲν ὑφίστανται.
Πέραν αὐτῶν, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ὅταν μιλᾶμε γιὰ κρέας, μιλᾶμε κυριολεκτικὰ γιὰ πτώματα ζώων. Μπορεῖ ν? ἀκούγεται ἀποκρουστικὸς ὁ ὅρος «πτωματοφαγία», ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι. Τὰ ἄγρια ζῶα εἶναι σαρκοφάγα, ὁ ἄνθρωπος ὅμως εἶναι, ἢ μᾶλλον κατάντησε, πτωματοφάγος. Τὰ ἄγρια ζῶα κυνηγᾶνε ἐπειδὴ ἔτσι προστάζει ἡ φύση τους, ὁ ἄνθρωπος τοῦ καιροῦ μας κυνηγᾶ ἢ καταναλώνει κρέας γιὰ ἐντελῶς διαφορετικοὺς λόγους. Καὶ στὶς δυὸ ὅμως περιπτώσεις ὑπάρχει ἕνας κοινὸς παρονομαστής: τὸ ἔνστικτο.
Στὴν ἐξελιγμένη σὲ σχέση μὲ τὸν παλιὸ καιρὸ ἐποχή μας, τὸ ἔνστικτο, παρ’ ὅλο ποὺ βρίσκεται ἀκόμα σὲ πάρα πολλοὺς ἀνθρώπους σὲ λανθάνουσα κατάσταση, σταδιακὰ τὸ διαδέχεται τὸ συναίσθημα. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἔχουμε πολὺ δρόμο μπροστά μας γιὰ νὰ ποῦμε μὲ σιγουριὰ ὅτι γινόμαστε ἄνθρωποι-μὲ τὴν ὀρθὴ σημασία τῆς λέξης «ἄνθρωπος».
