100 χρόνια από τη διεξαγωγή των Βαλκανικών πολέμων

Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου γεννήθηκε το 1966 στο Δοξάτο Δράμας. Ααποφοίτησε το 1987 από τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και το 1992 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Ιστορίας Διεθνών Σχέσεων από το London School of Economics. Σήμερα υπηρετεί ως καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου και πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το έργο του περιλαμβάνει μελέτες και βιβλία για την Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων κατά την περίοδο 1870-1991, την ελληνική εξωτερική πολιτική, την ελληνική πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα και το Κυπριακό. Είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, μέλος του Ελληνοτουρκικού Φόρουμ και εταίρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος". Διευθύνει τη σειρά "Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία" των Εκδόσεων Πατάκη και επιμελείται την ιστορική σελίδα της κυριακάτικης Καθημερινής.

Η Ειρήνη Χειλά, διδάκτορας διεθνών σχέσεων ("Η συμμετοχή της Ελλάδας στα Ηνωμένα Έθνη, 1974-1984. Συμβολή στη μελέτη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής", Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα, 1987), είναι επίκουρη καθηγήτρια διεθνών σχέσεων στο τμήμα διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Βασικά έργα της: "Ο ρόλος της μεσολάβησης στο χειρισμό κρίσεων. Ο ΟΗΕ στην εποχή της μοναδικής υπερδύναμης" (Σιδερής, Αθήνα, 1999), "Η εδραίωση της ειρήνης στο Αφγανιστάν στη μετα-Ταλιμπάν εποχή" (Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, 21, Αθήνα, 2003), "Greece at the United Nations: voting behavior and policy shifts" (Modern Greek Studies Yearbook, 18-19, Minneapolis, Minnesota, 2002-2003), "La Grece dans le sud-est europeen: enjeux regionaux et perspectives" ("Η Ελλάδα στη νοτιοανατολική Ευρώπη: περιφερειακά παίγνια και προοπτικές") (διεύθυνση συλλογικού τόμου στο διεθνές περιοδικό "Mesogeios", "Herodotos", Paris, 2004).

Η Αρετή Τούντα-Φεργάδη είναι Ομότιμη Καθηγήτρια Ελληνικής Διπλωματικής Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, της Ελληνικής Επιτροπής Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας (Θεσσαλονίκη) και έχει διατελέσει μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Επιτροπής Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του Ιδρύματος Διεθνών Νομικών Μελετών. Το ερευνητικό και συγγραφικό της έργο αφορά, κατά κύριο λόγο, στην ελληνική Διπλωματική Ιστορία της Μεσοπολεμικής Περιόδου, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες ιστορικές περιόδους. Έχει συμμετάσχει στην ακαδημαϊκή συζήτηση με διαλέξεις, εισηγήσεις σε διεθνή Συνέδρια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με μελέτες που έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους, σε διεθνή Επιστημονικά Περιοδικά και σε Πρακτικά Συνεδρίων, ενώ βιβλιοκρισίες και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο. Κυριότερες μονογραφίες: "Ελληνο-βουλγαρικές Μειονότητες. Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ". (Μελέτη βασισμένη σε έρευνα των Αρχείων του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών), Διδακτορική Διατριβή (Αθήνα, 1982) (αυτοέκδοση σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων). "Ελληνο-Βουλγαρικές Μειονότητες. Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ, 1924-1925", Πρόλογος: Χρήστος Ροζάκης (Θεσσαλονίκη: Ι.Μ.Χ.Α, 1986). "Το Προσφυγικό Δάνειο του 1924" (Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής, 1986). "Μειονότητες στα Βαλκάνια. Βαλκανικές Διασκέψεις, 1930-1934 (Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής, 1994, Επίκεντρο, 2005). "Η Εξωτερική Πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων στο Μεσοπόλεμο" (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2000 και 2005, 2009, επανεκδόσεις). "Ηγετικές Μορφές του Μεσοπολέμου και Εξωτερική Πολιτική". Πρόλογος: Κλεομένης Κουτσούκης (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2003). "Θέματα Ελληνικής Διπλωματικής Ιστορίας, 1912-1941". Πρόλογος: Θεόδωρος Χριστοδουλίδης (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2005), τέταρτη έκδοση. ""Εικόνες" από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια ιστορική προσέγγιση" (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2007). "Η Δανειακή Ελληνική Εξωτερική Πολιτική: η περίπτωση του δεύτερου προσφυγικού δανείου, 1926-1928" (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2009). "Ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Διπλωμάτης" (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2009). ""Πόλεμος ή Ειρήνη". Το Σύμφωνο Μπριάν-Κέλογκ". Πρόλογος: Ηλίας Κρίσπης (Αθήνα: Ηρόδοτος, 2012). "Συνιστώσες της Γένεσης και της πορείας του Ελληνικού Κράτους" (Αθήνα-Θεσσαλονίκη: εκδόσεις Σάκκουλα, 2012).

O Άγγελος Συρίγος (γενν. 1966) αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1988. Το 1994 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ στην Αγγλία. Είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάσθηκε στο Research Centre for International Law του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ (1993-94), διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης του Συμβουλίου της Ευρώπης για το Μαυροβούνιο και το Αζερμπαϊτζάν (1999-2002) και είναι εταίρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου (1999 μέχρι σήμερα). Ασχολείται επιστημονικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, το Δίκαιο της Θάλασσας, τις μειονότητες και τους μετανάστες. Έχει βραβευθεί το 1992 από την Ακαδημία Αθηνών για εργασία του σχετική με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Μετά το 1999 έχει ασχοληθεί με την ελληνική εξωτερική πολιτική από θέσεις ευθύνης.

Ο Δημήτρης Μαλέσης είναι πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου (Tμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας). Μετά τον πενταετή κύκλο των Μεταπτυχιακών Σπουδών ανακηρύχθηκε παμψηφεί με βαθμό 'Άριστα' σε διδάκτορα της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Τα ερευνητικά και συγγραφικά του ενδιαφέροντα αφορούν κυρίως στη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών του Νεοελληνικού Κράτους κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, όπως ο Στρατός και η Εκκλησία. Έχει συγγράψει επτά μονογραφίες και πάνω από είκοσι άρθρα, δημοσιευμένα σε επιστημονικά περιοδικά με κριτές, ενώ έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια με ανακοινώσεις. Έχει εργασθεί στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και έχει διδάξει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το 2008 έχει εκλεγεί ως διδάσκων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Ο Σπυρίδων Γ. Πλουμίδης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1974. Το 1996 αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου και το 2004 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια της Δυτικής Μακεδονίας, των Ιωαννίνων και του Ιονίου. Σήμερα υπηρετεί ως Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει γράψει επίσης τα βιβλία: Εθνοτική συμβίωση στα Βαλκάνια. Έλληνες και Βούλγαροι στη Φιλιππούπολη 1878-1914, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2006. Έδαφος και μνήμη στα Βαλκάνια. Ο «γεωργικός εθνικισμός» στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία (1927-46), εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2011. Το καθεστώς Ιωάννη Μεταξά (1936-1941), εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2016. Τα μυστήρια της Αιγηΐδος: Το Μικρασιατικό Ζήτημα στην ελληνική πολιτική, 1891-1922, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2016. Μεταξύ επανάστασης και μεταρρύθμισης: Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος και βενιζελισμός (1909-1922), εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2020. «Ο ήχος των εν Ύδρα»: Ο Πόρος κατά την Ελληνική Επανάσταση (1821-1831), εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα, Αθήνα 2020. (Πηγή: Εκδόσεις Μίνωας, 2022)

Ο Νίκος Φ. Τόμπρος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και διευθυντής στο Ιστορικό Αρχείο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έχει διδάξει προπτυχιακά και μεταπτυχιακά γνωστικά αντικείμενα, εκτός από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (2003-2024), στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (2004-2010), στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων [Αγρίνιο] (2007-2009), στο ΕΑΠ (2017-2023), στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (2004-2012), καθώς και στο ΕΚΠΑ (2019-2024). Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά έργα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ) και στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ). Έχει λάβει μέρος με εισηγήσεις σε δεκάδες επιστημονικά, διεθνή και πανελλήνια, συνέδρια και έχει εκδώσει πληθώρα μονογρα­φιών. Έχει δημο­σιεύσει, επίσης, επιστημονικές εργα­σίες σε ξενόγλωσσα και ελληνόγλωσσα περιοδικά με κριτές. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ελληνική Επανάσταση και στην πολιτική και κοινωνική ελληνική ιστορία του 19ου και των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. (Πηγή: "Εκδόσεις Μίνωας", 2024)

Επίκουρος καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1960 και μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974 κατοικούσε στη Λάπηθο της επαρχίας Κερύνειας. Από τον Οκτώβριο του 1974 η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της ίδιας σχολής. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα και οι επιστημονικές του δημοσιεύσεις επικεντρώνονται στην ιστορία του κυπριακού ενωτικού κινήματος, με έμφαση στη μελέτη του κυπριακού εθελοντισμού, και στη δεκαετία του 1940 στην Ελλάδα. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες ιστορικές μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και βιβλία.

Ο Ιωάννης Παπαφλωράτος γεννήθηκε το 1973. Εισήχθη μεταξύ των πρώτων στη Νομική Σχολή Κομοτηνής, το 1992. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργάστηκε ως ερευνητής στο Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π.) και η εργασία του υπό τον τίτλο «Οι αποφάσεις των διεθνών οργανισμών επί της Γιουγκοσλαβικής κρίσεως (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση), 1991-1996» (η οποία εκπονήθηκε υπό την επίβλεψη του καθηγητή κ. Ιωάννη Βαληνάκη) εκδόθηκε υπό την μορφή Background Paper σε 4 τόμους για τις διπλωματικές μας υπηρεσίες. Το 1997, έλαβε το πτυχίο του και την ιδία χρονιά μετέβη στην Ολλανδία για μεταπτυχιακές σπουδές. Το 1998, απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο εξειδίκευσης στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σχέσεις από το Amsterdam School of International Relations. Το 1999, άρχισε την εκπόνηση της διεπιστημονικής διδακτορικής διατριβής του υπό την επίβλεψη του αείμνηστου καθηγητή και ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Σβολοπούλου. Το 2004, αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών με «άριστα». Κατόπιν, εργάστηκε ως ερευνητής στην Ακαδημία Αθηνών επί διετία. Τον Σεπτέμβριο του 2009, υπήρξε διαλέκτης στο Πολυεθνικό Κέντρο Εκπαιδεύσεως Επιχειρήσεων Υποστηρίξεως Ειρήνης του ΝΑΤΟ. Σήμερα, διδάσκει στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (Σ.ΕΘ.Α.), τη Σχολή Εθνικής Ασφαλείας (Σ.Ε.Α.), την Αεροπορική Σχολή Πολέμου, τη Σχολή Διοικήσεως Επιτελών Πολεμικής Αεροπορίας, τη Σχολή Πολέμου Στρατού Ξηράς και τη Σχολή Ικάρων, ενώ έχει διδάξει στη Σχολή Μετεκπαιδεύσεως και Επιμορφώσεως της Ελληνικής Αστυνομίας Βορείου Ελλάδος, τη Σχολή Νομικών Συμβούλων και το Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Τον Δεκέμβριο του 2010, βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύγγραμμά του υπό τον τίτλο «Η ελληνοϊταλική κρίση του 1923 - Το επεισόδιο Tellini/Κερκύρας». Έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε 31 διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες, καθώς και ως συγγραφέας σε 7 συλλογικά έργα. Έχουν ήδη εκδοθεί 22 βιβλία του (ένα εκ των οποίων είναι το δίτομο έργο υπό τον τίτλο «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού», το οποίο έχει προλογίσει ο αείμνηστος επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχ. Κωσταράκος), ενώ έχουν δημοσιευθεί περισσότερα από 340 άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά. (Πηγή: "Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος", 2024)

Η Ελένη Κ. Δημητρίου γεννήθηκε στον Βόλο. Απόφοιτος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. To 2003 απέκτησε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα στον Τομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΕΚΠΑ. Η διδακτορική της διατριβή, που εκπονήθηκε στο ίδιο τμήμα του ΕΚΠΑ εκδόθηκε το 2010 από τον Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων με τον τίτλο Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ως προσωπικό βίωμα. Ημερολόγια Ελλήνων στρατιωτών. Το έργο "Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913: Εμπειρία, αφηγήματα, διεκδίκηση της μνήμης" αποτελεί τη μεταδιδακτορική της έρευνα για τους Βαλκανικούς Πολέμους στον Τομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΕΚΠΑ. Η ελληνική «ιστορία από τα κάτω», μέσα από ημερολόγια και προσωπικές μαρτυρίες του 20ού αιώνα, αποτελεί το κύριο πεδίο των ερευνητικών ενδιαφερόντων και των δημοσιευμένων άρθρων της.