Περιγραφή
Σε κάποια σημεία της διαδρομής του, το μετρό του Βερολίνου, η U-bahn, λειτουργεί υπέργεια. Έτσι, βγαίνοντας από τον σταθμό Nollendorfplatz κατευθύνεται προς τον σταθμό Gleisdreieck, στα σύνορα του Σένεμπεργκ προς το Κρόιτσμπεργκ. Εκεί, μια μέρα του Μάρτη του ’89, ύστερα από εκατόν τρεις συνεχείς μέρες μακριά από το Δυτικό Βερολίνο, και οχτώ περίπου μήνες πριν την απώλειά του, όρθιος πίσω από το τζάμι της πόρτας του τελευταίου βαγονιού, με κυρίευσε ακαριαία ένα συναίσθημα για το τοπίο από γκρίζα σπίτια, μισοάδειους δρόμους και άφυλλα δέντρα που έφευγε προς τα δεξιά μου τόσο έντονο, που έσκυψα και άνοιξα την αγκαλιά μου σαν να ήθελα να το σφίξω μέσα. Για πάντα. (Την πόρτα του βαγονιού δεν την άνοιξα.) Το γιατί αυτό το συναίσθημα με κυρίευσε σε εκείνο το σημείο και εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να το πω, δεν το ξέρω. Ξέρω βέβαια πως ήταν κάθε άλλο παρά μια ευτυχισμένη στιγμή για μένα, αφού ταξίδευα με μια φρέσκια κλήση της εφορίας για έλεγχο εσόδων στην τσέπη, που μάλλον απέχθεια για καθετί βερολινέζικο θα δικαιολογούσε παρά διάθεση για αγκαλιές, και ξέρω ακόμη πως η περιοχή Gleisdreieck ήταν από τις πιο άσχημες του Δυτικού Βερολίνου, γι’ αυτό και λέω πως επρόκειτο για μια έκρηξη οικειότητας, για μια κραυγή αναγνώρισης τοπίου και για την αίσθηση πιθανόν πως αυτού του τοπίου μέρος ήμουν κι εγώ. (Που τελικά ήταν ψευδαίσθηση.)
