Master Class

"Έχετε κάνει ψυχανάλυση; Τι σας είπε ο ψυχαναλυτής σας;" "Συμφώνησε μαζί μου, ότι χρειάζομαι θεραπεία. Πιστεύει επίσης ότι η αμοιβή του είναι λογική..." Παρά τη διάσημη αυτή ατάκα, ο Γούντι Άλεν δηλώνει πως δεν πρέπει να συγχέεται με τους ήρωές του. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που του αρέσει να βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζει μια φυσιολογική ζωή, κοιμάται νωρίς, είναι πειθαρχημένος και σε γενικές γραμμές λειτουργεί καλά. Και ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ γι' αυτόν, αν ήταν λίγο πιο επιμελής μαθητής... Αφού τον έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από το Σίτι Κόλετζ, ο Γούντι Άλεν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Έγραφε κείμενα για διάφορους κωμικούς, ώσπου αποφάσισε να γίνει κωμικός ο ίδιος. Το 1964 εμφανιζόταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης, όταν έγραψε το σενάριο για το "What's New Pussycat?" (Χαρέμι για Δύο), που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1969 γύρισε την πρώτη δική του ταινία, το Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει, να αιφνιδιάζει και συχνά να προκαλεί ανεξέλεγκτους σπασμούς γέλιου με μια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεπερνά τις τριάντα ταινίες. Ανάμεσά τους οι "Μπανάνες", "Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ", "Ο Ειρηνοποιός", "Ο Νευρικός Εραστής", "Μανχάταν", "Σεξοκωμωδία Θερινής Νύχτας", "Ο Ατσίδας του Μπρόντγουεϊ", "Ζέλιγκ", "Οι Χάνα και οι Αδερφές της", "Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου", "Μέρες Ραδιοφώνου", "Σεπτέμβρης", "Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ", "Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν", "Ακαταμάχητη Αφροδίτη", "Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ", "Διαλύοντας τον Χάρι", "Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού" και "Παίζοντας στα Τυφλά". Έχει επίσης γράψει τρία θεατρικά, "Μην Πίνετε το Νερό", "Ωραίος και Σέξι" (που μετέφερε και στον κινηματογράφο) και "The Floating Lightbulb", έχει εμφανιστεί σε δικά του έκτακτα τηλεοπτικά προγράμματα, και συνεργαζόταν για χρόνια με το New Yorker και άλλα έντυπα. Το έργο του πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου, λατρεύτηκε εξίσου από διανοούμενους και εκατομμύρια απλών θεατών και για την ανάλυσή του έχουν ξοδευτεί ποταμοί μελάνης από την κριτική, ωστόσο ο ίδιος φαίνεται να το αντιμετωπίζει εξαιρετικά προσγειωμένα: "Δεν θέλω να μείνω αθάνατος με το έργο μου. Θέλω να μείνω αθάνατος με το να μην πεθάνω". Παρά την τεράστια φήμη του και την καθολική αναγνώρισή του ως ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του καιρού μας, ο Γούντι Άλεν παραμένει ένας αξιολάτρευτα συνεσταλμένος άνθρωπος που αισθάνεται άβολα με τη διασημότητα, αν μπορούσε θα 'θελε να 'ναι κάποιος άλλος και τις Δευτέρες παίζει πάντα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια, κλαρινέτο με την ορχήστρα του σ' ένα μικρό τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης.

Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ είναι παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης και σεναριογράφος με πληθώρα βραβείων στο ενεργητικό του. Ανάμεσα στις ταινίες του, που συνήθως καταπιάνονται με αμφιλεγόμενα και προκλητικά θέματα, συγκαταλέγονται οι: "Videodrome", "Το τέλος της βίας", "Η Μύγα", "Γυμνό Γεύμα", "Crash", "Spider", "Επικίνδυνες Υποσχέσεις", "Cosmopolis" και "Οδηγός Επιτυχίας". Ζει στο Τορόντο.

Ο David Lynch (Ντέιβιντ Λιντς) γεννήθηκε το 1946 στην πολιτεία Μοντάνα των ΗΠΑ και ο πατέρας του ήταν ένας επιστήμονας που εργαζόταν στον τόμεα της έρευνας. Σπούδασε σε διάφορα αμερικανικά Πανεπιστήμια με ειδίκευση στο χώρο των Καλών Τεχνών. Ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, σκηνοθέτησε τις ταινίες μικρού μήκους "Six Men Getting Sick" και "The Alphabet" αλλά παράλληλα ασχολούνταν και με την ζωγραφική- ασχολία που συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Γρήγορα επικεντρώθηκε στον κινηματογράφο και γράφτηκε στο American Film Institutes's Center for Advanced Film Studies στο Los Angeles, όπου γύρισε τη μικρού μήκους "The Grandmother". Το 1970 λόγω της εντύπωσης που προκάλεσαν οι μικρού μήκους ταινίες του "The Alphabet" (1968) και ειδικότερα το "The Grandmother" (1970), ένα παραμύθι για ένα αγόρι που επινοεί μια γιαγιά, ο David Lynch προσλήφθηκε στο American Film Institute του Los Angeles. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ήταν το "Eraserhead", τα γυρίσματα του οποίου κράτησαν 4 χρόνια (1972-1976). Η ταινία γυριζόταν τα βράδια αφού την ημέρα ο Lynch εργαζόταν για τα προς το ζην διανέμοντας εφημερίδες. Η ταινία είναι ένας κινηματογραφικός εφιάλτης και σ' αυτήν ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μια σειρά απο τεχνικές που αργότερα θα χαρακτηρίσουν το ύφος του. Το "Eraserhead" έγινε επιτυχία ως μια cult ταινία στο κύκλωμα των μεταμεσονύκτιων προβολών, καθώς προβαλλόταν συνεχώς για πάνω απο ένα χρόνο. Επίσης αυτή η ταινία τράβηξε το ενδιαφέρον του γνωστού κωμικού Mel Brooks, ο οποίος τον προσέλαβε για να κινηματογραφήσει το "The Elephant Man"/ "Ο Άνθρωπος Ελέφαντας" (1980) , ταινία που χάρισε στον Lynch την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη. Οι συνολικές υποψηφιότητες για Όσκαρ ήταν 8 καθιερώνοντας έτσι με τον πιο δυναμικό τρόπο τον David Lynch σε κοινό και κρτικικούς. Η ασπρόμαυρη αυτή ταινία αφηγείται την ιστόρια ενός φριχτά παραμορφομένου ανθρώπου και διαδραματίζεται στη Μεγάλη Βρετανία τη βικτωριανή εποχή. Απορρίπτωντας την πρόταση για να σκηνοθετήσει το τρίτο επεισόδιο της σειράς "Star Wars", ο Lynch θα σκηνοθετήσει το "Dune" (1984). Βασισμένο στο ομώνυμο επικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert και σε παραγωγή του γνωστού παραγωγό Dino De Laurentis, η ταινία υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία. Το 1986 σκηνοθέτησε το "Blue Velvet"/ "Μπλε Βελούδο". Η ταινία, η οποία θεωρείται μια απο τις καλύτερες του σκηνοθέτη, προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο ίδιος ο Lynch για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη, ενώ πολλοί την θεωρούν ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης του. Η ταινία "Ατίθαση Καρδιά"/ "Wild at Heart" (1990), με Nicolas Cage και την Laura Dern βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Cannes. Το 1990 όμως ήταν το αποκορύφωμα για την φήμη του αφού διακρίθηκε και στο χώρο της τηλεόρασης με τη σειρά "Twin Peaks", την οποία έκανε αργότερα και ταινία ("Twin Peaks Fire Walk with Me"/ "Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς", 1992). Η αφήγηση επικεντρωνόταν σε μια αστυνομική έρευνα γύρω απο ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα σε ένα μικρό χωριό. Η τηλεοπτική σειρά έφερε ένα άλλο αέρα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της τηλεόρασης και γρήγορα απέκτησε φανατικούς οπαδούς. Σ' αυτήν πρωταγωνιστούν οι Isabella Rossellini και Dennis Hopper και η αφήγηση της που διαδραματίζεται με φόντο μια μικρή επαρχιακή πόλη. Η ταινία χαραρακτηρίζεται από μια ονειρική υφή, σουρεαλιστικές επιρρόες και μια σκηνοθεσία που εμμένει στους απόκοσμους ήχους, τις σκιές, τα έντονα χρώματα. Μετά από αυτή την επιτυχία ακολούθησε η"Lost Highway"/ "Χαμένη Λεωφόρος" (1997) που κινείται στο ίδιο ονειρικό κλίμα όπως και οι υπόλοιπες ταινίες. Μια ταινία πολύ μακρυά από το ύφους του -αληθινή έκπληξη- είναι "The Straight Story" (1998) που κέρδισε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου. Σ' αυτην ο κεντρικός ήρωας είναι ένας ηλικιωμένος που αποφασίζει να ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι. Η επόμενη ταινία του έχει το όνομα ενός δρόμου στο Los Angeles το "Mulholland Drive" (2001) και έχει ως κεντρικές ηρωίδες δύο νεαρές γυναίκες. Γι' αυτήν την ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες ενώ ήταν υποψήφιος και για ένα βραβείο Όσκαρ . Η ταινία με τον τίτλο "InLand Empire" (2006) (με τα κεφαλαία όπως επιμένει να γράφεται από τον David Lynch), είναι μια σουρεαλιστική πειραματική ταινία, η πρώτη του σκηνοθέτη σε ψηφιακό format. Για να τη γυρίσει χρειάστηκε δύομιση χρόνια και σ' αυτήν πρωταγωνιστούν οι γνωστοί απο προηγούμενες ταινίες Laura Dern, Justin Theroux, Harry Dean Stanton, Laura Harring, αλλά και οι Jeremy Irons, Diane Ladd, Nastassja Kinski, William H. Macy. Όταν ρωτήθηκε για την ταινία ο Lynch δήλωσε ότι είναι μια ταινία "για μια γυναίκα που αντιμετωπίζει προβλήματα, είναι απλώς ένα μυστήριο " . Εκτός από την ιδιότητα του ως σκηνοθέτης, ο David Lynch έχει κατά καιρούς υπάρξει και ηθοποιός, ενώ παράλληλα ασχολείται με τον σχεδιασμό και τη ζωγραφική.

O Εμίρ Κουστουρίτσα γεννήθηκε στο Σαράγεβο της Βοσνίας το 1954. Η ζωή του είναι όπως οι ταινίες του: έντονη, πλούσια, προκλητική, μακριά από το πολιτικά ορθό, με τη μουσική πανταχού παρούσα. Στο βιβλίο του "Κι εγώ πού είμαι σ' αυτή την ιστορία;", το μοναδικό του, αυτοβιογραφία και μανιφέστο μαζί, που πρωτοκυκλοφόρησε στα γαλλικά το 2011 (ελλ. έκδ. Εκδόσεις Πατάκη, 2012), πίσω από την ανατρεπτική εικόνα της προσωπικότητας και των ταινιών του, αποδεικνύεται ένας βαθιά ανθρώπινος δημιουργός, που συμπαρίσταται με όλη του την ψυχή στη θυελλώδη ιστορία της πατρίδας του. Με τις ταινίες "Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές" (1985) και "Underground" (1995), ανήκει στον πολύ κλειστό κύκλο σκηνοθετών που τιμήθηκαν δύο φορές με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Με τον "Καιρό των τσιγγάνων" (1988) και το "Arizona Dream" (1993) κατέκτησε το κοινό ολόκληρου του κόσμου.