Περιγραφή
ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ
Κάθε λεπτό δημιουργείς θάνατο
Καθρέφτισέ τον στη ζωή
Μα μην ξεχάσεις να κρατήσεις
Τη δεύτερη στα χέρια
Κι άσε τον μεγάλο ψυχοθήρα
Να σβήνει τις πατημασιές σου.
ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ
Ανέκαθεν σε φρόντιζε ο ήλιος
Στραμμένος προς τη θλίψη σου
Εφεδρικός ήρωας στα όνειρά σου
Δεμένη πάνω του η συμπόνοια
Χρεωμένη η θάλασσα με σίδερα
Που λιώνουν
Αδήριτα.
ΑΝΤΙΟ
Έδιωξες το φως
Χάρισες τις λύπες
Σάρωσες τα μονοπάτια
Έστρεψες τα κύματα.
Κι εγώ
-αθωωμένος-
σε κοιτώ
να χάνεσαι
σαν νά ‘σουν από καπνό.
ΑΠΛΟ
Είσαι εδώ και χάνεσαι
Λυπάσαι που χρωστάς
Και στον αφρό της νιότης μου
Αφήνεις μια θάλασσα.
Σε δυο κόσμους τώρα ζω.
ΟΡΜΟΣ
Στο σχήμα του κορμιού σου παγιδεύτηκα
κι άμοιρος να σ’ εξηγήσω
χάθηκα
στην πιο επίμονη ηχώ σου
μορφάζοντας τους πόθους μου
κρούοντας την ηδονή των δαχτύλων σου
ασπάζομαι την πιο κρυφή σου ενοχή.
ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ
Πώς να σ’ αγγίξω;
Έχεις σύμμαχο τον ουρανό.
Πώς να σ’ ονομάσω;
Σ’ ερωτεύτηκαν τόσες λέξεις.
Πώς ν’ αντέξω να μη σ’ έχω
γυμνή;
Καλωσόρισες το καλοκαίρι
με κάθε σου κίνηση.
ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΡΑΤΑΩ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
Δεν προσφέρομαι για στήριγμα
θά’ θελα τόσα να σου δώσω
που μου λείπουν.
Δεν ξέρω να διατηρώ κεκτημένα,
τι κι αν δίνονται αντί πινακίου φακής;
Φτιάχνω έναν άνθρωπο απ’ το τίποτα
και στο τίποτα που αγκαλιάζει ο ουρανός
τον ρίχνω,
τι κι αν βρίσκω μια άβυσσο αντ’ αυτού;
Αφού πάντα έτσι θα ψάχνω εμένα.
Χαμένο έλα να με βρεις.
ΔΙΑΤΡΗΤΗ ΕΛΠΙΔΑ
Εσύ πώς γίνεται να είσαι κούφια;
Εσύ που σου χαρίστηκε η Μήλος
και το πιο λευκό μάρμαρο δεν μπόρεσε
να μην παραδοθεί στη λευκότητά σου;
Εσύ που πάντοτε θα στέκεσαι με το βλέμμα σου
άδειο
μα αντιγραμμένο ποιος ξέρει σε πόσα αντίτυπα,
και τα μαλλιά σου διασχίστηκαν απ’ τους αιώνες
για ν’ ανταγωνιστούν τη θάλασσα,
πως γίνεται να είσαι κούφια;
Εύχομαι να μην ξαναβρείς το αριστερό σου χέρι.
