Δωδεκάνησα

Ο Ηλίας Κόλλιας (1936-2007), σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes και αναγορεύτηκε διδάκτορας της Αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για την προσφορά του, βραβεύθηκε το 1999 από την Ακαδημία Αθηνών. Από την Κοκκινιά όπου γεννήθηκε, βρέθηκε στη Ρόδο το 1965 για να εργασθεί ως αρχαιολόγος, και έκτοτε, γοητευμένος από τα μνημεία της, αρνήθηκε να την εγκαταλείψει. Ως απλός επιμελητής αρχικά και ως Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων αργότερα, ασχολήθηκε με όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου και την ύπαιθρο της Ρόδου, κυρίως όμως με τη μεσαιωνική πόλη της, τη "μεγάλη αγαπημένη" του. Σε αυτήν επικεντρώθηκε και ως "μάχιμος αρχαιολόγος" αλλά και ως ερευνητής που τα κρυμμένα στο έδαφος και στα παλιά αρχεία μυστικά της τον απασχολούσαν νυχθημερόν. Για αυτήν οραματίστηκε μια νέα κατάσταση και έθεσε στόχους, τους οποίους και πραγματοποίησε με τους συνεργάτες του, όπως την αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων της, την ανάδειξη της αρχαιολογικής και ιστορικής της αξίας, καθώς και την απόδοση του πολιτιστικού της αποθέματος σε ένα ευρύ ελληνικό και διεθνές κοινό, μεταξύ άλλων και με την ανακήρυξή της μεσαιωνικής πόλης ως Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Με τη μεσαιωνική πόλη δεν έπαψε στιγμή να ασχολείται, και μετά τη συνταξιοδότησή του, και ως μελετητής αλλά και από θέση ευθύνης ως πρόεδρος του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων, κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία του πνοή. Καρπός της ενασχόλησης αυτής, εκτός από τη διάσωση και παράδοση πλήθους μνημείων σε ένα ευρύ κοινό, είναι τα βιβλία του "Οι Ιππότες της Ρόδου - Το παλάτι και η πόλη" (Αθήνα 1992), "Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου και το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου" (Αθήνα 1994, 2004), καθώς και "Τα χειρόγραφα των Μαϊστόρων" (Αθήνα-Ρόδος 2018).

Ο Αντώνης Νικολής (1960) είναι συγγραφέας, μυθιστοριογράφος. Σπούδασε κλασική φιλολογία. Κυκλοφορούν δύο μυθιστορήματα, τρεις νουβέλες του. antnikolis.blogspot.com

Ο Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης είναι καθηγητής λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε το 1948 στις Μενετές Καρπάθου του νομού Δωδεκανήσου. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεότερη Ελληνική Φιλολογία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοίτησε το 1972 με βαθμό "Άριστα". Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του ήταν υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1973-1975) διορίστηκε καθηγητής στο Λύκειο Καρπάθου (1975-1977). Το 1976 πήρε πτυχίο Proficiency στην αγγλική γλώσσα και το 1982 αναγορεύτηκε διδάκτορας Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με βαθμό "Άριστα". Έκανε συμπληρωματικές σπουδές Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας, Εθνογραφίας και Λαογραφίας στο University College και στο London School of Economics του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1982-1983 και 1989-1990). Υπηρέτησε ως βοηθός (1977-1982), επιμελητής και λέκτορας (1982-1986) Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1986 εξελέγη επίκουρος καθηγητής και το 1992 αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1993 εξελέγη και διορίστηκε (1994) αναπληρωτής καθηγητής Λαογραφίας στον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1997 εξελέγη ομόφωνα και παμψηφεί τακτικός καθηγητής. Το 1982 του απονεμήθηκε το Πανδωδεκανησιακό βραβείο του Ιδρύματος Μοσκόβη για λαογραφική εργασία του, το 1995 ο Χρυσός Σταυρός της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου (από τον Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου Αμβρόσιο) και το 2000 ο Χρυσός Σταυρός της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο). Έλαβε επίσης τιμητικές διακρίσεις για το έργο και την προσφορά του από πολιτιστικούς φορείς. Διετέλεσε Honorary Research Associate στον King's College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1989-1990) και διευθυντής του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου (Αθήνα: 1992-1995). Είναι τακτικός εταίρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ.), της Αγγλικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", της Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας, της Εταιρείας Καρπαθιακών Μελετών και της Ένωσης Δωδεκανήσιων Καθηγητών Πανεπιστημίου. Συνέγραψε βιβλία και μελετήματα για τον Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Δημοσίευσε επίσης άρθρα, βιβλιοκρισίες, επιφυλλίδες κ.ά. σε περιοδικά, εφημερίδες, εγκυκλοπαίδειες, προλόγους σε βιβλία και έλαβε μέρος σε Ελληνικά και διεθνή συνέδρια Λαογραφίας και Πολιτισμού. Έδωσε επίσης διαλέξεις και μαθήματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι συνεργάτης των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Η Καθημερινή".

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ιστορία, γεωγραφία και αρχαιολογία στη Γαλλία. Είναι διδάκτωρ βυζαντινής ιστορίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Εκτός της διδακτορικής του διατριβής έργα του είναι: - "Τομές στη νεοελληνική αγωνία", Δόμος 1988. - "Βήματα στα πάτρια Κωνσταντινουπόλεως", Δόμος β΄εκδ. 1992. - "Μαθήματα βαλκανικής ιστορίας", Δόμος 1995. - "Η τελευταία αναλαμπή. Η κωνσταντινουπολίτικη ρωμηοσύνη στα χρόνια 1948-1955", Δόμος 1996 καθώς και πολλές μελέτες. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια της Γενεύης και της Θεσσαλονίκης, στην Ανώτατη Σχολή Αξιωματικών Αστυνομίας, στο Ινστιτούτο Διαρκούς Επιμόρφωσης της Σχολής Δημοσίας Διοικήσεως κ.ά.

Ο Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1955, σπούδασε Οικονομία και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ και είναι πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας "Τα Νέα". Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία το 1976 από το περιοδικό "Αθηνόραμα" και έκτοτε εργάστηκε στις εφημερίδες "Βραδυνή", "Εξόρμηση", "Ελεύθερη Γνώμη", "Το Βήμα" και στο περιοδικό "Ταχυδρόμος". Στη διάρκεια της καριέρας του έχει ασχοληθεί με τα περισσότερα είδη ρεπορτάζ, από το αθλητικό και το πολιτιστικό μέχρι το ελεύθερο και το κοινοβουλευτικό. Επί τρία χρόνια επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή "Θύρα 300" στο συνδρομητικό κανάλι Supersport. Εχει διατελέσει μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και έχει βραβευτεί με το Βραβείο του Ιδρύματος Μπότση για το ρεπορτάζ της χρονιάς: την αποκάλυψη της Έκθεσης Κωστούλα για την υπόθεση Α. Οτζαλάν. Είναι παντρεμένος με τη Νατάσα Δημάκη και έχουν δυο παιδιά, τον Χρήστο και τη Βάλια. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Σκιές στο Περιστύλιο", ήταν το 1999 για πολλούς μήνες μπεστ σέλερ.

Η Ευγενία Φακίνου γεννήθηκε το 1945 στην Αλεξάνδρεια. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε γραφικές τέχνες και ξεναγός. Εργάστηκε για μερικά χρόνια σε περιοδικά ως γραφίστρια. Το 1976 δημιούργησε το κουκλοθέατρο "Ντενεκεδούπολη".'Εχει γράψει και έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία. Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα "Αστραδενή". Τα μυθιστορήματα της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα γερμανικά, αγγλικά, ρωσικά, ουγγρικά, δανέζικα, γαλλικά, ολλανδικά, ιταλικά και σερβικά. Το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου - Σκάι 100,3) για το μυθιστόρημα της "Η μέθοδος της Ορλεάνης" και το 2008 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων "Φιλοδοξίες κήπου".

Ο Ζαχαρίας Ν. Τσιρπανλής (1938, Κως Δωδεκανήσου) πήρε πτυχίο από τη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. με βαθμό άριστα. Στην ίδια σχολή αναγορεύθηκε και αριστούχος διδάκτορας το 1967. Υπηρέτησε ως επιστημονικός συνεργάτης (1963-1965) του καθηγητή Μ. Ι. Μανούσακα, έπειτα ως βοηθός με τριετή θητεία και ως επιμελητής στο Σπουδαστήριο Νεότ��ρης Ιστορίας του Α.Π.Θ. Το 1972 εκλέχτηκε έκτακτος και το 1975 τακτικός καθηγητής της ιστορίας μέσων και νεότερων χρόνων στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1999 μετακλήθηκε στο τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής του Α.Π.Θ. Κατά διαστήματα, από το 1964, προβαίνει σε διεξοδικές έρευνες στα αρχεία και τις βιβλιοθήκες της Βενετίας, της Φλωρεντίας, του Μιλάνου, της Ρώμης, του Βατικανού, του Μπρίντιζι, της Μάλτας, του Παρισιού. Με υποτροφία της Επιτροπής του Βατικανού για τη μορφωτική συνεργασία, παρέμεινε το 1968-1969 στη Ρώμη ως ειδικός ιστορικός ερευνητής.

Ο Μανόλης Μαυρολέων, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1958 και έμαθε τα πρώτα γράμματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κάσο. Σπούδασε φαρμακευτική στη Γένοβα και την Αθήνα. Παρακολούθησε σεμιναριακούς κύκλους σπουδών πάνω στη μελέτη της προσέγγισης ιστορικών πηγών με τον καθηγητή Βασίλη Κρεμμυδά στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, και τις σχέαεις του γραπτού με τον προφορικό λόγο μέαα από τη λαϊκή αφήγηαη και το παραμύθι, με δάσκαλο τον πρώτο σύγχρονο "επαγγελματία παραμυθά" Στέλιο Πελασγό στο 'Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν. Γράφει από την πρώιμη παιδική ηλικία. Διατηρεί φαρμακείο, ενώ εργάζεται συστηματικά πάνω σε θέματα πολιτισμού. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κασιακών Μελετών και εισηγητής των Διεθνών Συναντήσεων Λύρας και Οργάνων με Δοξάρι στην Κάσο, καθώς και των Διεθνών Συναντήσεων Άσκαυλου και Ποιμενικών Πνευστών στην Κάρπαθο. Είναι μέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου και μόνιμος εισηγητής στα Πολιτιστικά της Συμπόσια. Έργα του: Η συλλογή στιχουργημάτων "Χωματένιοι δρόμοι", 1978, ανεξάρτητη έκδοση, η τριλογία αντιποιημάτων "Πρόλογος". 1990, εκδόσεις "Πενταδάκτυλος", το μυθιστόρημα "Να σου κάμω την ιστορία μου". 1997, εκδόσεις "Κέδρος" και τα παραμύθια "Το αφηρημένο αστέρι", 2002. εκδόσεις "Κέδρος". "Ο Χρονομάστορας", 2005, εκδόσεις "Άγκυρα", "Κίκο. η κότα που έμαθε να πετάει", 2006, εκδόσεις "Πατάκη" και "Η Κίκο ταξιδεύει και γνωρίζει τον κόσμο", 2000, εκδόσεις "Πατάκη". Έχει εργασθεί στη συγγραφή κειμένων για θεατρικές παραστάσεις και μουσικοθεατρικά δρώμενα ("1779", Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας, 1998. "Θολά Νερά - Νίκος Καββαδίας", 2001, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και "Προσοχή! Το φαρμακείο διανυκτερεύει!" θέατρο "Τόπος Αλλού", 2010). Επιμελήθηκε τις ανθολογίες του ποιητή Α. Ι. Αντωνίου. 1998, εκδόσεις Ερμής, και των Δωδεκανησίων Πεζογράφων με τίτλο "Εν Δωδεκανήσω", 2002, εκδόσεις "Κέδρος". Το 1977 τιμήθηκε με το Πανελλήνιο Βραβείο Μαθητικού Διηγήματος (με κριτική επιτροπή τους Ν. Βρεττάκο, Α. Δημαρά. Ε. Κομνηνού. Κ. Μητροπούλου. Α. Πανσέληνο. Κ. Μουρσελά, Μ. Κουμανταρέα. κ.ά.

Η Τίτσα Πιπίνου γεννήθηκε στη Ρόδο όπου ζει μέχρι σήμερα. Για ένα διάστημα έζησε στην Αγγλία όπου παρακολούθησε μαθήματα γλώσσας. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1994 με το μυθιστόρημα "Γυναίκα της σκιάς". Ακολουθησαν τα μυθιστορήματα "Τέσσερις μέρες του Μάρτη" (1997), "Για να θυμάσαι τη Λοΐδα" (1997), "Ονειροπαγίδα" (1999), "Παλιοί γάτοι, τρυφερά ποντίκια" (2002) και άλλα. Συνολικά έχει γράψει εννιά μυθιστορήματα, ένα δοκίμιο και ένα βιβλίο για παιδιά. Διηγήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες, λογοτεχνικά ημερολόγια και στον Τύπο.

Η Καίτη Σπύρου - Καπαδάκη είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.