Περιγραφή
Είχα πολλούς λόγους να θέλω να επισκεφθώ τη χώρα του Κίτρινου Δράκοντος. Τα χρόνια κυλούσαν και αν δεν το επιχειρούσα φέτος, θα ίσχυε το παροιμιακό ούπω καιρός. Εξ άλλου ως ιστορικός δεν θα μπορούσα νά διεκδικήσω αξιοπρεπή θέση στον ουρανό, αν δεν είχα επισκεφθεί το Σινικό Τείχος, την Απαγορευμένη Πόλη τού Πεκίνου, τους πήλινους σε φυσικό μέγεθος πολεμιστές τού Ξιάν (Xi An) και το Μαυσωλείο τού Μάο. Κι ακόμη πάντα ένιωθα θαυμασμό για τους Κινέζους που κάνουν τέχνη με τη γραφή τους (όπως το κάναμε κι εμείς – μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη προ της καταργήσεως του πολυτονικού, το όποιο έκανε άλλοτε το γράψιμο τέχνη και σκέψη). Οι Κινέζοι μπορεί το 1956 να απλοποίησαν τη γραφή τους αλλά δεν ήσαν τόσο προοδευτικοί σαν κι εμάς: κράτησαν τα ιδεογράμματα και τις 400 συλλαβικές εκφράσεις από τις όποιες παράγονται τα πολύπλοκα γραψίματα, νοήματα και ακούσματά τους. Αλλά γι’ αυτά παρακάτω. Αν, λοιπόν, μας συνέδεε κάτι με τους Κινέζους αυτό δεν ήταν μόνον ο μεταξοσκώληκας και η επαρχία Γιουνάν· αυτό ήταν η γλωσσική εμμονή. Και οι δύο λαοί διατηρούν μία γλώσσα που έχει συνεχή διάρκεια ζωής 4.000 ετών. Μόνον που εμείς ήμαστε και είμαστε μία χούφτα άνθρωποι, ενώ αυτοί ήσαν και είναι μιλιούνια. Τώρα κάτι περισσότερο…
