Οι τέσσερις καβαλάρηδες

Ο Richard Dawkins γεννήθηκε το 1941 στο Ναϊρόμπι της Κένιας, και σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στην Aγγλία. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πέρασε δύο χρόνια ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, πριν επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το 1970. Μέχρι το 2008 κατείχε την έδρα Charles Simonyi για την Κατανόηση της Επιστήμης από το Ευρύ Κοινό στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι εταίρος τόσο της Βασιλικής Εταιρείας όσο και της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας του Ηνωμένου Βασιλείου, και έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Είναι ακόμη εταίρος του New College στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το συγγραφικό του έργο τού έχει αποφέρει επί τιμή διδακτορίες στην επιστήμη και τα γράμματα. Το 1987, το πρώτο του βιβλίο, "Το εγωιστικό γονίδιο", σε διαγωνισμό της Βασιλικής Εταιρείας, ψηφίστηκε από το κοινό ως το πιο συναρπαστικό βιβλίο επιστήμης όλων των εποχών. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Michael Faraday της Βασιλικής Εταιρείας το 1990, το βραβείο Nakayama το 1994, το διεθνές βραβείο Cosmos το 1997, το βραβείο Kistler το 2001 και το βραβείο Shakespeare το 2005.

Ο Daniel C. Dennett (Βοστώνη, 1942) είναι αμερικανός συγγραφέας, φιλόσοφος και γνωσιακός επιστήμονας. Κατέχει την έδρα φιλοσοφίας Austin Fletcher στο Πανεπιστήμιο Tufts. Σπούδασε φιλοσοφία στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Χάρβαρντ, της Καλιφόρνια, του Πίτσμπουργκ, καθώς και στο London School of Economics, ενώ έχει δώσει διαλέξεις σε εκατοντάδες άλλα πανεπιστήμια. Είναι Επίτιμος Διδάκτωρ των Πανεπιστημίων του Κονέκτικατ, του Εδιμβούργου και του ΜcGill. Το 1987, εκλέχθηκε στην Αμερικανική Ακαδημία των Τεχνών και των Επιστημών. Είναι ο γνωστότερος φιλόσοφος παγκοσμίως στα θέματα της συνειδητότητας, της Τεχνητής Νοημοσύνης και της Γνωσιακής Επιστήμης, θεωρείται επίσης ως ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της εξέλιξης. Το γνωστότερο βιβλίο του είναι το "Darwin's Dangerous Idea" (1995). Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα σουηδικά, τα ελληνικά, τα ρωσικά, τα καταλανικά, τα ολλανδικά, τα ουγγρικά, τα πορτογαλικά, τα φιλανδικά, τα πολωνικά, τα ρουμανικά, τα εβραϊκά, τα τουρκικά, τα ιαπωνικά, τα κορεατικά και τα κινεζικά.

Ο Κρίστοφερ Έρικ Χίτσενς (1949-2011) γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ του Χάμσαϊρ, στη Ν. Αγγλία, κατά τη διάρκεια της πολεμικής θητείας και των δύο γονιών του στο Βασιλικό Ναυτικό. Παρακολούθησε πολύ καλές σπουδές, κάτω από τη φροντίδα τους, αρχικά στο σχολείο Leys School του Κέιμπριτζ και στη συνέχεια στο Balliol College της Οξφόρδης, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, πολιτικής και οικονομικής επιστήμης. Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Hitch-22", που εκδόθηκε πολύ αργότερα, το 2010, αφηγήθηκε, μεταξύ άλλων, ορισμένες ομοφυλοφιλικές εμπειρίες από την ηλικία αυτή. Τη δεκαετία του '60, ο Χίτσενς εντάχθηκε στο κίνημα αντίθεσης προς τον πόλεμο του Βιετνάμ, την κλιμάκωση των πυρηνικών εξοπλισμών και την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών. Το 1965 προσχώρησε στο Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, από το οποίο διαγράφτηκε, όμως, το 1967, μαζί με όλη τη σπουδαστική του οργάνωση, εξαιτίας της κριτικής που άσκησαν στην υποστήριξη του πολέμου του Βιετνάμ από τον πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον. Άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα τη δεκαετία του ΄70, ως ανταποκριτής του τροτσκιστικού περιοδικού "International Socialism", και αργότερα ως συνεργάτης του "The London Times Higher Education Supplement", σε θέματα κοινωνικών επιστημών, και του περιοδικού "The New Statesman". Η αυτοκτονία της μητέρας του σ' ένα δωμάτιο αθηναϊκού ξενοδοχείου, το 1973, τον έφερε κατ' ανάγκη στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο για την κατάσταση της ελληνικής χούντας, που έμελλε να είναι το πρώτο του κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "New Statesman". Το 1981 ο Χίτσενς εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, αρχίζοντας να γράφει για το εβδομαδιαίο περιοδικό "The Nation" και για το μηνιαίο "Vanity Fair", ασκώντας έντονη κριτική στους Χένρι Κίσινγκερ, Ρόναλντ Ρέιγκαν, Τζορτζ Χ. Ου. Μπους και στην πολιτική των ΗΠΑ στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Μέσα από το τολμηρό και αντισυμβατικό περιεχόμενο του πολιτικού του λόγου, ο Χίτσενς εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς δημοσιογράφους και διανοούμενος της εποχής του. Φανατικός θαυμαστής του Τόμας Πέιν, του Τζορτζ Όργουελ και του προέδρου Τζέφερσον, δεν δίστασε να περιλάβει στα βέλη της κριτικής του τη νομπελίστρια ειρήνης Μητέρα Τερέζα και τους Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον. Το 1989 άρχισε να αποστασιοποιείται από την παραδοσιακή γραμμή "αριστερών" διανοούμενων όπως οι Νόαμ Τσόμσκι, Νόρμαν Μέιλερ, Σούζαν Σόνταγκ και Τζον Απαντάικ, λόγω της χαλαρής τους αντίδρασης στην εντολή δολοφονίας του Σαλμάν Ρούσντι που εξέδωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, με αφορμή το βιβλίο του "Σατανικοί στίχοι". Πιστοί φίλοι του ως το τέλος παρέμειναν, αντίθετα, οι συγγραφείς Ίαν Μακ Γιούαν, Μάρτιν Έμις και Σαλμάν Ρούσντι. Το 1997 συντάχθηκε με το αίτημα επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, καταθέτοντας την άποψή του στο βιβλίο: "The Parthenon Marbles: The Case for Reunification". Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 τα άρθρα του τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της διεθνούς επέμβασης των ΗΠΑ εναντίον των θεοκρατικών καθεστώτων και στη συνέχεια υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, γεγονός για το οποίο κατηγορήθηκε ως νεο-αντιδραστικός. Ωστόσο, συνέχισε να διακηρύσσει με κάθε τρόπο τον ριζοσπαστικό αθεϊσμό του, γράφοντας το βιβλίο "God is not Great: How Religion Poisons Everything"/"Ο Θεός δεν είναι μεγάλος", που εκδόθηκε το 2007. Εξέδωσε αρκετά άλλα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των: "Cyprus", 1984, που ξαναεκδόθηκε με τίτλο: "Hostage to History: Cyprus from the Ottomans to Kissinger", 1989, "The Missionary Position: Mother Teresa in Theory and Practice", 1995, "Thomas Paine's Rights of Man: A Biography", "The Trial of Henry Kissinger"/"Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ", 2001, "Letters to a Young Contrarian"/"Γράμματα σ' έναν νέο αντιρρησία", 2001, "Why Orwell Matters", 2002 και "The Portable Atheist: Essential Readings for the Non-Believer", 2007. Τον Σεπτέμβριο του 2005 κατατάχθηκε πέμπτος σε μια δημοσκόπηση για τους 100 σημαντικότερους διανοούμενους των περιοδικών "Foreign Policy" και "Prospect". Πέθανε στο Χιούστον του Τέξας στις 15 Δεκεμβρίου 2011, σε ηλικία 62 ετών, μετά από μια επιπλοκή πνευμονίας που επιδείνωσε την υγεία του, ενώ είχε προσβληθεί από καρκίνο του οισοφάγου.

Ο Σαμ Χάρις (1967) είναι αμερικανός συγγραφέας, φιλόσοφος και νευροεπιστήμονας. Ασχολείται κυρίως με τα θέματα της πνευματικότητας, της ηθικής και της νευροεπιστήμης. Για το πρώτο του βιβλίο "Το τέλος της πίστης: Θρησκεία, τρόμος, και το μέλλον της λογικής" διακρίθηκε με το βραβείο PEN/ Martha Albrand 2005.