Πολιτική οικονομία του καπιταλισμού

O 'Αλμπερτ Αϊνστάιν γεννήθηκε στην πόλη Ulm της νότιας Γερμανίας το 1879 και πέθανε στο Princeton των ΗΠΑ το 1955. Οι γονείς του μετακόμισαν για επαγγελματικούς λόγους στο Μόναχο, όπου έμενε ένας αδελφός του πατέρα του, μηχανικός και από εκεί σύντομα στο Μιλάνο για καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Ο μικρός Αλβέρτος έμεινε οικότροφος σε σχολείο του Μονάχου. Στα 15 χρόνια του σταμάτησε το σχολείο, παραιτήθηκε από τη γερμανική υπηκοότητα, διέκοψε κάθε σχέση με την εβραϊκή κοινότητα και αναχώρησε στο Μιλάνο για να συναντήσει τους γονείς του. Μετά από 1-2 χρόνια απραξίας σκέφτηκε να δώσει εξετάσεις στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, ως αυτοδίδακτος χωρίς απολυτήριο Λυκείου. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε και κάποιος καθηγητής τού συνέστησε να παρακολουθήσει μαθήματα Λυκείου στο Aarau. Εκεί παρακολούθησε στα έτη 1895-1896 την τρίτη και τέταρτη τάξη (για μαθητές 18 και 19 ετών)! Τελικά, μετά την ολοκλήρωση των σχολικών μαθημάτων, γράφτηκε ο 'Αινστάιν το 1896 στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης για να σπουδάσει εκπαιδευτικός τεχνικής επαγγελματικής σχολής με φυσικομαθηματική κατεύθυνση. Ένας από τους καθηγητές του, ο Πέρνετ, του δήλωσε μετά από λίγο καιρό ότι, έχει μεν ενδιαφέρον και θέληση, αλλά του λείπει το μυαλό! Ο βοηθός Ζάουτερ έγραψε αργότερα ότι ο φοιτητής Αϊνστάιν ήταν μοναχικός, δεν υπάκουγε στις οδηγίες των εκπαιδευτικών και πέταγε τα φυλλάδια με τις οδηγίες λύσης των προβλημάτων στα σκουπίδια. Επίσης, ο μεγάλος μαθηματικός Μινκόβσκι, ο οποίος αργότερα έμελε να συμβάλει αποφασιστικά στη μαθηματική τεκμηρίωση της "Θεωρίας της Σχετικότητας", δεν είχε εκτίμηση για τις γνώσεις του νεαρού σπουδαστή της Φυσικής. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του βρήκε ο Αϊνστάιν μία θέση ως βοηθητικός δάσκαλος στο Winterthur, απολύθηκε όμως μετά από λίγο, λόγω ανεπάρκειας. Ένας φίλος τον συνέστησε κάποια στιγμή στο διευθυντή του ελβετικού γραφείου ευρεσιτεχνιών στη Βέρνη. Δουλειά του ήταν να ετοιμάζει τα έγγραφα αναγνωρίσεως των ευρεσιτεχνιών και για το σκοπό αυτό έπρεπε να περιγράφει σ' αυτά κάθε εφεύρεση σύντομα, κατανοητά και περιεκτικά. Οι ίδιοι οι εφευρέτες δεν ήταν συνήθως σε θέση να περιγράψουν την εφεύρεσή τους. Εδώ αναδείχθηκε μια ικανότητα του Αϊνστάιν, να εμβαθύνει σε ξένες ιδέες και να αναγνωρίζει την ουσία μιας διαδικασίας ή ενός μηχανισμού, εντοπίζοντας ταυτόχρονα τυχόν σφάλματα. Ο ίδιος εξομολογήθηκε αργότερα ότι αυτή η δουλειά τον είχε συναρπάσει και αποτελούσε και το χόμπυ του, αντί να δημοσιεύει σε περιοδικά απανωτά επιστημονικές εργασίες χωρίς ενδιαφέρον. Κι όμως, κάποια στιγμή δημοσίευσε το 1905 μία εργασία με τίτλο "Μία υπόθεση για τα κβάντα του φωτός", με την οποία επεκτείνει την ανακάλυψη του Πλανκ από το έτος 1900. Τυπικά γι' αυτή την εργασία του έλαβε ο Αϊνστάιν μετά από 16 χρόνια το βραβείο Νόμπελ. Και πάλι το έτος 1905 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η "Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας". Με αυτή την εργασία διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει απόλυτος χώρος και χρόνος, αλλά όλα εξαρτώνται από τον εκάστοτε παρατηρητή, είναι σχετικά ως προς τη θέση και την κίνησή του. Αυτή η εργασία προκάλεσε τεράστια εντύπωση στον επιστημονικό κόσμο! Έκτοτε άρχισαν να επισκέπτονται τη Βέρνη σημαντικοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο για να γνωρίσουν τον παράξενο δημόσιο υπάλληλο. Η φήμη του Αϊνστάιν προέκυψε όμως κυρίως από το γεγονός ότι ασχολήθηκαν με τις εργασίες του κορυφαίοι επιστήμονες. Το 1911 έγινε ο Αϊνστάιν καθηγητής στο γερμανικό Πανεπιστήμιο της Πράγας και μετά στο Βερολίνο, όπου παράλληλα με τα διδακτικά καθήκοντα ολοκλήρωσε και τη "Γενική Θεωρία της Σχετικότητας". Η θεωρία αυτή επιβεβαιώθηκε πειραματικά από 'Αγγλους επιστήμονες στη διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πολέμου, με τη μέτρηση της απόκλισης του φωτός αστέρων, όταν αυτό περνάει από το βαρυτικό πεδίο μεγάλων μαζών, όπως αυτής του ήλιου. Το 1933, όταν οι ναζί είχαν ήδη εκλεγεί στην κυβέρνηση της Γερμανίας, άρχισαν να συκοφαντούν τον Αϊνστάιν ως πράκτορα των Αμερικανών και των Αγγλογάλλων, ενοχλημένοι από το γεγονός ότι ως σημαντικότερος εκπρόσωπος της γερμανικής επιστήμης φαινόταν εκείνη την εποχή ένας εβραίος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αποχωρήσει ο μεγάλος ερευνητής από τη Γερμανική Ακαδημία Επιστημών. Εγκατέλειψε επίσης της Γερμανία, αυτή τη φορά οριστικά, με προορισμό την Αμερική. Με την εγκατάσταση του Αϊνστάιν στο Princeton, αρχίζει μια νέα περίοδος της ζωής του. Εκείνη την εποχή έκανε μεγάλη εντύπωση στην επιστημονική κοινότητα η ανακοίνωση του Μπορ ότι ο Χαν και ο Στράσμαν είχαν πετύχει σε εργαστήριό τους στη Γερμανία την πρώτη διάσπαση του ατόμου. Αμέσως άρχισαν οι ερευνητές να επαναλαμβάνουν αυτά τα πειράματα, βομβαρδίζοντας πυρήνες ουρανίου με ουδετερόνια. Αποτέλεσμα ήταν να απελευθερώνεται μια τεράστια ποσότητα ενέργειας, ανακάλυψη που οδήγησε στην κατασκευή της ατομικής βόμβας. Ο Αϊνστάιν πείστηκε από συναδέλφους του επιστήμονες, κυρίως από τον Τέλλερ, να συμβάλει στον αγώνα για την κατασκευή της βόμβας, φοβούμενος ότι οι ναζί θα κυρίευαν όλο τον πολιτισμένο κόσμο, αν προλάβαιναν αυτοί να αποκτήσουν το καταστροφικό όπλο. Για το σκοπό αυτό έστειλε μία επιστολή στον πρόεδρο Ρούσβελτ και του παρουσίαζε τις δυνατότητες της ατομικής βόμβας και τους κινδύνους που δημιουργούσε η κατοχή της. Τελικά οι φόβοι της επιστημονικής κοινότητας για κατάχρηση επαληθεύτηκαν από την αντίθετη πλευρά, αφού η ατομική βόμβα που κατασκευάστηκε υπό τη διεύθυνση του Οπενχάιμερ χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ εναντίον της Ιαπωνίας, μετά την ουσιαστική λήξη του πολέμου. Στη συνέχεια και μέχρι τέλος της ζωής του δραστηριοποιήθηκε στις κινητοποιήσεις για αφοπλισμό, αφού είχε καταστεί και η Σοβιετική Ένωση πυρηνική δύναμη και είχε αρχίσει ο "ψυχρός πόλεμος", υπογράφοντας συχνά διακηρύξεις με άλλους επιστήμονες, κυρίως με τον Μπ. Ράσελ που ήταν ο κατεξοχήν ηγέτης των κινημάτων για την ειρήνη και τον αφοπλισμό.

Η Ανδριάνα Βλάχου είναι αναπληρώτρια στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο διδάσκει την Οικονομική του Περιβάλλοντος και των Φυσικών Πόρων. Έχει δημοσιεύσει άρθρα στα περιοδικά "Southern Economic Journal", "Energy Economics", "Environmetrics", "Energy Policy", "Rethinking Marxism", "Capitalism", "Nature", "Socialism", "Science & Society" και σε άλλα. Τα πιο πρόσφατα βιβλία της είναι: Κοινωνία και Φύση (Δελφίνι 1995) και Contemporary Economic Theory: Radical Critiques of Neoliberalism (Macmillan, Τυποθήτω - Γ. Δαρδανός 1999).

Lenin Vladimir Illic (22 Απριλίου 1870 - 21 Ιανουαρίου 1924). Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλγιάνωφ που επωνομάστηκε Λένιν, προσεχώρησε στα επαναστατικά κινήματα της Ρωσίας ήδη στα χρόνια που σπούδαζε νομικά. Μετά από σύντομη παραμονή στην Ελβετία, συνελήφθη το 1895 στη Ρωσία λόγω πολιτικής προπαγάνδας κατά του καθεστώτος και εξορίστηκε στα χρόνια 1897-1900 στη Σιβηρία. Από το 1900 βρίσκεται με μια διετή διακοπή στο εξωτερικό, όπου ιδρύει και αναπτύσσει ένα κόμμα στελεχών, το οποίο προορίζεται να αναλάβει την ηγεσία του προλεταριάτου στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Αυτές οι κινήσεις οδήγησαν το 1903 σε διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ρωσίας. Το 1917 επέστρεψε ο Λένιν στη Ρωσία, με επίσημη υποστήριξη του γερμανικού κράτους, όταν ο A΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μετά την "Οκτωβριανή Επανάσταση" ανέλαβε ο Λένιν την εξουσία ως ηγέτης των Μπολσεβίκων και προσπάθησε με εκτεταμένο μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης που ανακηρύχθηκε εντωμεταξύ, να υλοποιήσει ένα μαρξιστικό μοντέλο διακυβέρνησης. Γίνεται πρόεδρος του Σοβιέτ του κομισαρίων του Λαού. Υπογράφει με τους Γερμανούς την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ. Κερδίζει την εσωτερική αντεπανάσταση (Λευκορώσοι) ενώ για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές δυσχέρειες εφαρμόζει την ΝΕΠ. Τον Μάϊο του 1922 μένει παράλυτος από συμφόρηση, συνεχίζει όμως να διοικεί το κράτος ως το θάνατο του στις 21 Ιουνίου 1924.Το κεκτημένο του έμεινε παρακαταθήκη ως Λενινισμός.

Ο Νίκος Πουλαντζάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε νομικά και κοινωνικές επιστήμες στην Αθήνα, στη Χαϊδελβέργη και στο Παρίσι· έγινε καθηγητής κοινωνιολογίας στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και διευθυντής σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Έγινε παγκόσμια γνωστός για τη θεωρητική συνεισφορά του στην ανάλυση του καπιταλιστικού κράτους, του κράτους έκτακτης ανάγκης (φασισμός, δικτατορία), των κοινωνικών τάξεων, των σχέσεων εξουσίας και της σοσιαλιστικής στρατηγικής. Κατά τον γνωστό κοινωνιολόγο Μπομπ Τζέσοπ, ο Πουλαντζάς υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός του κράτους της μεταπολεμικής περιόδου. Εγκατεστημένος στη Γαλλία από το 1961, είχε ενεργό ανάμιξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας (μέλος του ΚΚΕ στην αρχή και, μετά το 1968, μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού). Πέθανε (αυτοκτόνησε) στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1979.

Ο Χάινριχ Κάρλ Μάρξ (Τρίρ 1818 - Λονδίνο 1883) θεωρείται ο ιδρυτής της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Σπούδασε στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο, όπου ήρθε σε επαφή με τους κύκλους του "Γερμανικού ριζοσπαστισμού". Το 1844 γνώρισε τον Έγγελς, με τον οποίο συνδέθηκε με βαθιά φιλία. Το 1848, με την έκδοση του "Μανιφέστου του κομμουνιστικού κόμματος", καθιερώνεται σαν ένας απ' τους σημαντικότερους θεωρητικούς της επανάστασης. Χάρις στο επιστημονικό του κύρος μπόρεσε να συνενώσει τις γραμμές του Ευρωπαϊκού Εργατικού Κινήματος. Η σκέψη του Μάρξ πηγάζει απ' την κλασική γερμανική φιλοσοφία, το γαλλικό σοσιαλισμό και την αγγλική πολιτική οικονομία.

Ο Μισέλ Αλιετά γεννήθηκε το 1938 στο Σαμπερύ της Γαλλίας. Απόφοιτος της Ecole Polytechnique και της ENSAE, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Paris I - Pantheon - Sorbonne, είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris X - Nanterre και στην HEC, και επιστημονικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για τη διεθνή οικονομία CEPII. Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αμιένης, Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, σύμβουλος της Τράπεζας της Γαλλίας και μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Γάλλου πρωθυπουργού (1997-2003). Συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Με το κορυφαίο έργο του,"Regulation et crises du capitalisme" (1976), υπήρξε εκ των ιδρυτών (με τον Robert Boyer) της Σχολής της Ρύθμισης. Ήταν από τους λίγους οικονομολόγους που προέβλεψαν την πρόσφατη διεθνή οικονομική κρίση.Το 1995 ανακηρύχθηκε οικονομολόγος της χρονιάς από το περιοδικό "Le Nouvel Economiste" και το 2005 τιμήθηκε με το ευρωπαϊκό βραβείο οικονομικού βιβλίου.

O Ben Fine είναι καθηγητής στο University of London, Department of Economics, School of Oriental and African Studies.

Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας τον Απρίλιο του 1923. Λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία η οικογένειά του αυτοεξορίζεται στο Βέλγιο για να σωθεί από τη βέβαιη σύλληψη. Σε ηλικία 16 ετών οργανώνεται στο βελγικό τμήμα της νεοϊδρυθείσας 4ης Διεθνούς. Στα 18 του ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και δραστηριοποιούνταν στην παρανομία. Το 1941 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ναζί για διανομή αντιφασιστικών προκηρύξεων. Προπαγανδίζοντας ακούραστα το σοσιαλισμό ακόμη και μέσα στη φυλακή κατορθώνει να αφυπνίσει την εργατική συνείδηση των γερμανών στρατιωτών και οι οποίοι τον βοηθούν να δραπετεύσει. Συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά και παραμένει φυλακισμένος μέχρι την ολοκληρωτική κατάρρευση του ναζισμού. Στα 23 του γίνεται μέλος της Ενιαίας Γραμματείας της 4ης Διεθνούς και από τότε παραμένει ηγετικό στέλεχός της μέχρι το θάνατό του το 1995. Παίζει ηγετικό ρόλο στην γενική απεργία του Βελγίου το 1961-62 και στο Μάη του '68.

O Stephen A. Resnick είναι καθηγητής Οικονομικών στο University of Massachusetts, Amherst και βασικός συντελεστής της τριμηνιαίας επιθεώρησης Rethinking Marxism. Έχει συγγράψει με τον Richard D. Wolff τα εξής βιβλία: "Rethinking Marxism: Struggles in Marxist Theory" (1985), "Knowledge and Class: A Marxian Critique of Political Economy" (1987), "Economics: Marxian versus Neoclassical" (1987), "Bringing it all Back Home: Class and Gender in the Modern Household" (1994, με την Harriet Fraad), "Class and its Others" (2000, με την Katherine Gibson και την Julie Graham - που υπογράφουν ως J. K. Gibson-Graham), "Re/Presenting Class: Essays in Postmodern Political Economy" (2001, με την Katherine Gibson και την Julie Graham - που υπογράφουν ως J. K. Gibson-Graham). Το βιβλίο "Ταξική θεωρία και ιστορία" εκδόθηκε στα αγγλικά το 2002 και εκτός από την ελληνική μετάφραση εκδόθηκε επίσης στα Κορεατικά.

O Richard D. Wolff είναι καθηγητής Οικονομικών στο University of Massachusetts, Amherst και βασικός συντελεστής της τριμηνιαίας επιθεώρησης "Rethinking Marxism". Έχει συγγράψει με τον Stephen A. Resnick τα εξής βιβλία: "Rethinking Marxism: Struggles in Marxist Theory" (1985), "Knowledge and Class: A Marxian Critique of Political Economy" (1987), "Economics: Marxian versus Neoclassical" (1987), "Bringing it all Back Home: Class and Gender in the Modern Household" (1994, με την Harriet Fraad), "Class and its Others" (2000, με την Katherine Gibson και την Julie Graham - που υπογράφουν ως J. K. Gibson-Graham), "Re/Presenting Class: Essays in Postmodern Political Economy" (2001, με την Katherine Gibson και την Julie Graham - που υπογράφουν ως J. K. Gibson-Graham). Το βιβλίο "Ταξική θεωρία και ιστορία" εκδόθηκε στα αγγλικά το 2002 και εκτός από την ελληνική μετάφραση εκδόθηκε επίσης στα Κορεατικά.

O Διονύσης (Σάκης) Π. Καράγιωργας (Πύργος Ηλείας, 1930 - Αθήνα, 1985), διετέλεσε καθηγητής και πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου με έντονη αντιδικτατορική δράση. Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών της Αθήνας. Η πρώτη του επαφή με την ελληνική δημόσια διοίκηση έγινε, καταρχάς, όταν υπηρετούσε στη Διεύθυνση Προγράμματος του Υπουργείου Συντονισμού (1955-1956) και μετά στη Διεύθυνση Μελετών της Τραπέζης της Ελλάδος. Παράλληλα εμπλούτισε τις εμπειρίες του ερευνώντας επίκαιρα προβλήματα της οικονομικής πολιτικής και συνεργάστηκε στη συγγραφή λημμάτων της "Οικονομικής και λογιστικής εγκυκλοπαίδειας". Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στα Δημόσια Οικονομικά, στο London School of Economics (LSE). Το 1962 επιστρέφει στην Τράπεζα της Ελλάδος με τον τίτλο του διδάκτορα, στην οποία συνεχίζει την ερευνητική του δραστηριότητα. Το 1963 εκλέγεται επιμελητής στην έδρα Εφαρμοσμένης Οικονομικής της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιά. Επί κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου και Υφυπουργού Συντονισμού του Ανδρέα Παπανδρέου, ορίζεται γενικός γραμματέας της οικονομικής εξ υπουργών επιτροπής. Το 1964 αποσπάται στο Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) και ενώ είναι ήδη υφηγητής της Δημόσιας Οικονομικής, συνεργάζεται για την κατάρτιση του πρώτου Πενταετούς Προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης της χώρας (1966-1970). Το 1965 συμμετέχει μαζί με άλλους διανοούμενους στην ίδρυση του πολιτικού ομίλου "Αλέξανδρος Παπαναστασίου" και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού "Νέα Οικονομία", που καθιερώνεται την εποχή εκείνη ως το κατεξοχήν βήμα τεκμηρίωσης και υποστήριξης κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Το 1966 εκλέγεται έκτακτος καθηγητής της Δημόσιας Οικονομίας στό Πάντειο Πανεπιστήμιο και σύντομα κυκλοφορούν και τα πρώτα πανεπιστημιακά του εγχειρίδια. Πρωτοπορεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στη συγκρότηση της "Δημοκρατικής Άμυνας" και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται καθώς εκρήγνυται στα χέρια του εκρηκτικός μηχανισμός, ο οποίος προοριζόταν για αντιστασιακή δράση κατά του καθεστώτος. Στα κρατητήρια της αστυνομίας βασανίζεται απάνθρωπα, όντας βαριά τραυματισμένος. Ακολουθεί η δίκη της "Δημοκρατικής Άμυνας" και η καταδίκη του από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε ισόβια δεσμά, τον Απρίλιο του 1970, ποινή την οποία θα εκτίσει έως την αμνηστία του 1973. Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συμμετέχει στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1974. Σύντομα και λόγω διαφωνιών θα διαγραφεί μαζί με άλλα στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς όμως να πάψει να συμμετέχει και να παρεμβαίνει στη καθημερινή πολιτική, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθαρρύνει διεπιστημονικές έρευνες και αφιερώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας, γενικότερα, και του Παντείου, ειδικότερα, σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε πρύτανη του ιδίου ιδρύματος. Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Αυγούστου 1985. Ο Δήμος Πύργου τον τίμησε ως γνήσιο τέκνο του, δίνοντας το όνομα του σε κεντρική πλατεία της πόλης. (πηγή: Wikipedia, ημερομηνία πρόσβασης: 13.11.2013)

Ο Μακότο Ίτο είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κοκουγακουίν στο Τόκιο και μέλος της Ακαδημίας της Ιαπωνίας. Ήταν καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τόκιο, της προεξάρχουσας οικονομικής σχολής της Ιαπωνίας, μέχρι την υποχρεωτική του συνταξιοδότηση σε ηλικία εξήντα χρόνων. Ο Ίτο είναι από τους γνωστότερους Ιάπωνες μαρξιστές της μεταπολεμικής περιόδου και έχει διδάξει σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Ταϊλάνδης και αλλού. Έχει δημοσιεύσει εκτενώς στα ιαπωνικά, ενώ τα έργα του στα αγγλικά περιλαμβάνουν τα βιβλία "Value and crisis", "The basic theory of capitalism", "The world economic crisis and Japanese capitalism", "Political economy for socialism", καθώς και πλήθος άρθρων.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ειδικεύεται σε χρηματοπιστωτικά θέματα και στην ιαπωνική οικονομία και έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών άρθρων στα αγγλικά, ιαπωνικά και ελληνικά. Έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια της Ιαπωνίας, της Τουρκίας και αλλού, ενώ επίσης αρθρογραφεί στον ελληνικό και διεθνή Τύπο. Τα τελευταία χρόνια η επιστημονική του έρευνα επικεντρώθηκε στην κρίση της Ευρωζώνης και τα έργα του είχαν σημαντική επιρροή στην ευρωπαϊκή δημόσια συζήτηση. Η πιο μακροχρόνια επιστημονική του έρευνα εστιάζεται στη χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού, τις πολλαπλές μορφές της και τις κοινωνικές της επιπτώσεις. Τον Ιανουάριο του 2015 εξελέγη βουλευτής Ημαθίας συνεργαζόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ, θέση που διατήρησε μέχρι τον Αύγουστο του 2015. Από το 2016 είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής (EReNSEP).

Ο Γιώργος Λιοδάκης γεννήθηκε στο χωριό Νίθαυρη του Ρεθύμνου, στην Κρήτη. Σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε το διδακτορικό του στο ίδιο αντικείμενο στις ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της πολιτικής οικονομίας, έχει εστιάσει το ερευνητικό του ενδιαφέρον κυρίως σε ζητήματα ανάπτυξης και διεθνών σχέσεων, καθώς επίσης σε ζητήματα που αφορούν τον αγροτικό τομέα και το περιβάλλον. Έχει διατελέσει επί μακρόν, μέχρι τη συνταξιοδότησή του, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία στα ελληνικά πάνω σε οικονομικά ζητήματα, ένα βιβλίο στα αγγλικά καθώς και μεγάλο αριθμό άρθρων σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά.

Ο Μιχάλης Παναγιώτη Χατζηπροκοπίου γεννήθηκε το 1937 στην Αγιάσο της Λέσβου. Εκεί μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Το 1955 μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο έφυγε στην Αθήνα και γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Μετά το πτυχίο και το στρατό δούλεψε για ένα διάστημα στην Πειραϊκή-Πατραϊκή και από το 1965 στο ΚΕΠΕ. Το 1967 έφυγε με υποτροφία στην Αμερική για να συνεχίσει τις σπουδές του. Πήρε το Μ.Α. και το Ph.D. στα οικονομικά από τα Πανεπιστήμια του Rochester, N.Y., και του State University of New York at Binghamton, N. Y., αντίστοιχα. Δίδαξε για λίγο στις ΗΠΑ και τον Καναδά και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974 αρχικά ως Επισκέπτης Καθηγητής στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης (από το 1990 Πανεπιστήμιο Μακεδονίας). Εξελέγη Τακτικός Καθηγητής στην έδρα της Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών και διορίστηκε το Δεκέμβρη του 1975 στην παραπάνω Σχολή. Δίδαξε Ιστορία Οικονομικών Θεωριών, Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, Μικροοικονομική και Μακροοικονομική Θεωρία. Έγραψε βιβλία και πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων. Διετέλεσε αντιπρύτανης (1978-1979 και 1991-1997), Πρύτανης (1979-1980, 1982-1984 και 1997-2000) και Προπρύτανης (1980-1981) στην ΑΒΣΘ και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το 1998 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Ορεινό Καταφύγιο - Ταξίδι". Είναι παντρεμένος με τη Φωτεινή κι έχει μια κόρη και δυο γιους.

Ο Γιώργος Σταμάτης είναι ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει συγγράψει πολλά βιβλία και άρθρα για ζητήματα κεϋνσιανής, νεορικαρδιανής και μαρξικής οικονομικής θεωρίας καθώς και για ζητήματα κρατικής οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας. (Πηγή: "Εκδόσεις Κριτική", 2024)