Ψαράς της Ισλανδίας

Ο Πιερ Λοτί γεννήθηκε το 1850 και πέθανε το 1923. Υπήρξε αξιωματικός του Ναυτικού για σαράντα δύο χρόνια, πράγμα που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο σχεδόν, και να διαμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα έξω από τη Γαλλία. Πνεύμα ανήσυχο και μελαγχολικό, υποφέροντας από ένα μόνιμο άγχος χρόνου, ο Λοτί δραπέτευσε προς τις εξωτικές χώρες, που του ενέπνευσαν και όλα σχεδόν τα έργα του. Αποδείχθηκε ένας ευαίσθητος και διεισδυτικός παρατηρητής, ιδιαίτερα προσεκτικός στις συνέπειες της αποικιοκρατικής πολιτικής της Γαλλίας και της Αγγλίας. Στα μυθιστορήματά του, στα οποία βρίσκουμε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, δίνει λιγότερη βαρύτητα στην πλοκή, και περισσότερη στην ατμόσφαιρα, την οποία περιγράφει με την τέχνη ενός ιμπρεσιονιστή, καταφέρνοντας να κάνει τον αναγνώστη συνταξιδιώτη του. Από την Τουρκία των "Απογοητευμένων" (1906) και της "Αζιγιαντέ" (1879), περνά στις φυσικές καλλονές της Ωκεανίας με το "Ραραχού" (1880), που αργότερα θα πάρει τον τίτλο "Ο γάμος του Λοτί", και στην αισθησιακή και τραγική Αφρική με το "Μυθιστόρημα ενός σπαχή" (1881), για να καταλήξει στην Ιαπωνία ("Μαντάμ Κρυσαντέμ", 1888, που ενέπνευσε στον Πουτσίνι την όπερα "Μαντάμ Μπατερφλάυ"). Παντού, οι περιγραφές του είναι μια απόλαυση, ένας πρωτότυπος ταξιδιωτικός οδηγός που εισχωρεί στο βάθος του κάθε τόπου και των ανθρώπων του. Το 1921 παθαίνει ημιπληγία, και δεν μπορεί πλέον να γράψει. Θα αφήσει την τελευταία του πνοή τον Ιούνιο του 1923, από πνευμονικό οίδημα. Η πατρίδα του τον είχε ήδη τιμήσει, ανακηρύσσοντάς τον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, το 1891.