Ωδές και ποιήματα. Ποιήματα

Ο Φερνάντο Αντόνιο Νογκέιρα Πεσσόα γεννήθηκε στη Λισαβόνα στις 13 Ιουνίου 1888 και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1935. Την παραμονή του θανάτου του, σημειώνει από την κλίνη του νοσοκομείου: "I Know not what tomorrow will bring". Αυτό που το μέλλον έφερε αναμφισβήτητα είναι η καταξίωση του ως ενός από τους σημαντικότερους ποιητές του εικοστού αιώνα. Ο Πεσσόα είναι ταυτόχρονα ποιητής και μύθος ποιητικός. Έζησε τη ζωή του στα όρια της ανυπαρξίας, δημοσίευσε ελάχιστο μέρος του τεράστιου έργου του, ενός έργου ανολοκλήρωτου και πολλαπλού, το οποίο κληροδότησε στις μέλλουσες γενιές κλεισμένο στο περίφημο μπαούλο, εξασφαλίζοντας έτσι την υστεροφημία του. Ελάχιστα γεγονότα συνθέτουν τη βιογραφία του: θάνατος του πατέρα του, μετακίνηση μαζί με τη νέα του οικογένεια στο Ντέρμπαν της Αφρικής, αγγλική παιδεία, επιστροφή στη Λισαβόνα, βιοπορισμός ως αλληλογράφος σε εμπορικούς οίκους, ένας λευκός έρωτας, πολλή μοναξιά. Η πολυσχιδής ποιητική ζωή του βρίσκεται στους αντίποδες της βιογραφίας του. Ο Πεσσόα, ο οποίος υπογράφει το έργο του με το όνομα του αλλά και με τα 72 καταγεγραμμένα ετερώνυμά του, συνιστά μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κύριοι συντελεστές σε πρωτοτυπία αλλά και παραγωγικότητα οι εξής τέσσερις ετερώνυμοί του: ο δάσκαλος όλων Αλμπέρτο Καέιρο, ποιητής του "Φύλακα των κοπαδιών", ο εκκεντρικός ναυπηγός μηχανικός Άλβαρο ντε Κάμπος, ποιητής της "Θαλασσινής ωδής" και του "Καταστήματος φιλικών", ο επικούρειος, στωικός κλασικιστής συνθέτης ωδών Ρικάρντο Ρέις και, τέλος, ο Μπερνάρντο Σοάρες, συγγραφέας του "Βιβλίου της ανησυχίας". Αριστοτεχνικός διευθυντής αυτής της ιδιόμορφης ορχήστρας ο ίδιος ο Φερνάντο Πεσσόα, ο ποιητής του "Μηνύματος", ο διηγηματογράφος του "Αναρχικού τραπεζίτη", ο ακάματος δοκιμιογράφος επί παντός του επιστητού, ο θεατρικός συγγραφέας ενός ανολοκλήρωτου "Φάουστ", ο οποίος ορίζει την τέχνη του λέγοντας: "Προσποίηση είναι του ποιητή η τέχνη".

Ένας από τους "ετερώνυμους" ποιητές του πορτογάλου ποιητή Fernando Pessoa (1888-1935).

Ο Carlos Drummond de Andrade, που θεωρείται ο μεγαλύτερος Βραζιλιάνος ποιητής του εικοστού αιώνα, κατάφερε να ολοκληρώσει στην πολύχρονη ζωή του, ένα πολύ πλούσιο, σύνθετο και πολυεπίπεδο έργο, που αποτελείται από ένα μεγάλο αριθμό συλλογών ποίησης, διηγημάτων, χρονικών και άρθρων. Γεννήθηκε το 1902, στη μικρή πόλη Ιταμπίρα των Μίνας Ζεράις, όπου άρχισε τις σπουδές του, που συνέχισε κι ολοκλήρωσε στο Μπέλο Οριζόντε, αρχικά, και ύστερα στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Εκεί εγκαταστάθηκε το 1934 και συνέχισε να εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος, ενώ παράλληλα είχε ήδη αρχίσει να δημοσιεύει άρθρα και χρονικά σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, δραστηριότητα που δεν εγκατέλειψε μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του. Το 1930, δημοσίευσε την πρώτη συλλογή του "Alguma poesia" ("Μια ποίηση"). Η συλλογή αυτή θεωρήθηκε, και θεωρείται και σήμερα, από τους ιστορικούς και κριτικούς της λογοτεχνίας, ως η αφετηρία και η αρχή της λεγόμενης "δεύτερης φάσης" του βραζιλιάνικου μοντερνισμού. Στη δεκαετιά του 1930 συνέχισε να δημοσιεύει την ποίησή του. Κάθε συλλογή του πρόσθετε και μια καινούργια διάσταση στο πολυσήμαντο έργο του: έτσι από τη συλλογή του "Sentimento do munto" (Αισθήματα του κόσμου"), 1940 και μετά, κυρίως με την περίφημη συλλογή του "Α rosa do povo" ("Το ρόδο του λαού"), 1945, σημειώνεται μια βαθμιαία κοινωνικοποίηση της γραφής του. Στην επόμενη περίοδο που αρχίζει ιδίως με τη συλλογή του "Claro enigma" ("Φωτεινό αίνιγμα"), 1951, και φτάνει μέχρι το "Licao de coisas" ("Μάθημα των πραγμάτων"), 1962, η ποίηση του γίνεται όλο και πιο στοχαστική, ενώ εξακολουθεί να αντλεί, βασικά, τα θέματά της από την απλή, φαινομενικά τουλάχιστον καθημερινή πραγματικότητα. Μετά τον θάνατό του, το 1987, εκδόθηκε το πολύ τολμηρό ποιητικό βιβλίο του "O amor natural" ("Ο φυσικός έρωτας"), που ξάφνιασε τους ιστορικούς και τους κριτικούς της ποίησης, όπως και πολλούς από τους αναγνώστες του έργου του, με τις έντονα αισθησιακές καταγραφές του σαρκικού έρωτα και τον αναπάντεχα νεανικό του τόνο. Στη διάρκεια της ζωής του, δεν έπαψε να δημοσιεύει διηγήματα και κυρίως χρονικά.