Ο Έβαλντ Βασίλιεβιτς Ιλιένκοφ (1924-1979) γεννήθηκε στο Σμολένσκ. Το Σεπτέμβριο του 1941 εισήλθε στη Φιλοσοφική Σχολή του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας της Μόσχας «Ν. Γ. Τσερνισέφσκι» (МИФЛИ). Τον Αύγουστο του 1942 κλήθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Πολέμησε στην πρώτη γραμμή και ήταν από τους μαχητές που μπήκαν νικητές και απελευθερωτές στο Βερολίνο. Τιμήθηκε με το παράσημο του Πατριωτικού Πολέμου, Β΄ βαθμού. Τον Απρίλιο του 1950 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). Τον Ιούνιο του 1950 αποφοίτησε με άριστα και με σύσταση για μεταπτυχιακό στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας στο τμήμα Ιστορίας της Ξένης Φιλοσοφίας. Το 1953 υπερασπίστηκε τη διατριβή του με θέμα Μερικά ζητήματα υλιστικής διαλεκτικής στο έργο του K. Μαρξ «Κριτική της πολιτικής οικονομίας», η οποία επηρέασε τον προσδιορισμό της διαλεκτικής λογικής ως κατεύθυνσης της μαρξιστικής-λενινιστικής φιλοσοφίας. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960 συμμετείχε στη δημιουργία της Φιλοσοφικής Εγκυκλοπαίδειας. Το 1961 αναγορεύεται σε ανώτερο ερευνητή, ενώ το 1965 το Προεδρείο της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ του απένειμε το βραβείο «Ν. Γ. Τσερνισέφσκι». Κορυφαία έργα του: Η διαλεκτική του αφηρημένου και του συγκεκριμένου στο «Κεφάλαιο» του Μαρξ (1960), Περί ειδώλων και ιδεατών (1968), Σχετικά με τη φύση της νόησης (διδακτορική διατριβή, 1968), Διαλεκτική Λογική ‒ Δοκίμια ιστορίας και θεωρίας (μονογραφία που θεωρείται το κύριο ιστορικό και φιλοσοφικό έργο του Ιλιένκοφ, 1974), Διαλεκτική του Ιδεώδους (1976). Από το 1975 μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1979, διηύθυνε επιστημονικό σεμινάριο στη Σχολή Ψυχολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Ιλιένκοφ έδινε ιδιαίτερο βάρος στα ζητήματα της παραγωγικής δύναμης της φαντασίας. (Πηγή: "Εκδόσεις Εντός", 2025)